Τάσος Λειβαδίτης - Ηρωισμός δίχως όρια

Ας αποχαιρετιστούμε, λοιπόν, γιατί ποιός ξέρει - και θα 'ρχο-

νται γενιές και γενιές και θα με βρίσκουν στην ίδια θέση, ιδιαίτερα

τα βράδια που λείπω,

τότε που όλα είναι θαμπά σαν μια γυναίκα που γέρασε από

φόρεμα σε φόρεμα ή ένα γκρίζο οδόσημο που πάνω του ακουμπάνε

ανύποπτα τα παιδιά,

βέβαια, υπήρξα κι εγώ αφελής - ένας ιδεολόγος χωρίς εισιτήριο

ή άκουσα το τρίξιμο μιας πόρτας με την αληθινή του σημασία, σαν

ένα τραγούδι που όταν βρέχει, παίρνει το μέρος των φτωχών

και κάθε τόσο χαμήλωνα το φως της λαμπάς, για να 'χω μια

ακόμα περιπέτεια, σαν κάποιον που τον έδιωξαν τόσες φορές,

ώστε έφτασε σε πλήρη άνθιση, ή έπεφτα στον ύπνο όπως στις ρόδες

ενός αμαξιού ή έστω να μην τραγουδάω μόνον τις νύχτες που η

φήμη κοιμάται -

είμαι καθ’ ολοκληρίαν ανέντιμος: όπως αυτός ο κόσμος

που

μόνον όταν τον υπόσχεσαι σου ανήκει.

Ανακάλυψη, 1977