Εσένα δεν χρειάστηκε να σε ψάξω…
Ήσουν πάντα εκεί
στο κοντάρι που άφησες γυμνό
στις σβάστικες του σήμερα
στα όνειρα του χθες.
Η δράση που ζητούσες είχε φλόγες
και καρφιά
όσο η πατρίδα δεν κοιμόταν
αλλά μάτωνε.
Μια ανάσα, ένα βλέμμα, μια σταγόνα ζωής
όσο οι σύντροφοι στον τοίχο κένταγαν τον ήλιο.
Μετά οι μάχες σου τελειώσαν…
Φτώχια στην πέρα γη
αθόρυβη ζωή στη βιοπάλη
φτερά ψυχής που τα βράδια
σεργιάναγε στ’ Αναφιώτικα
κάτω από να μοναχικό κοντάρι
κι έναν αδούλωτο ουρανό.
Πόσο ανήσυχα κοιμούνται οι ήρωες;
Πόσες γροθιές χρωστάν οι ποιητές;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου