Αριάδνη Πορφυρίου - Φευγάτοι

Όσο να κλείσω τα βλέφαρα ονειρέψου… 

Είναι γκρι και μαύρες οι αχτίδες του ήλιου. 

Φαντάσου τες χρυσές 

να πέφτουν λοξά στους τείχους της Γρανάδας

στα σκαλιά της Μονμάρτης

στα χνάρια του Φιντέλ.

Εκεί θα ανασάνεις την ποίηση

και την επανάσταση.

Με ή χωρίς τα φαντάσματα του Αρθούρου 

και του Φεντερίκο

ο Ερνέστο θα σε κεράσει πούρο

και θα σου πει για τον έρωτα της ζωής

το μίσος της αδικίας

που τον έκανε guerillero.

Μπορεί να φτάσεις και ως το Μάτσου Πίτσου

στο νησί με τις ανθισμένες κερασιές 

στα χωράφια που την άνοιξη μοσχοβολάν λεβάντα. 

Τα βράδια θα τα πίνεις με τους ξωμάχους

Σε μια καλύβα θα καταλήξεις

παρέα με την ανάσα του Χρόνη. 

Ο κόσμος δεν κλείνεται στα μάτια ή την ψυχή

όποιου τολμά να ίπταται και να αγαπά.

Πρώτη δημοσίευση στον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.