Αδειάζω τα μάτια μου απ' τις εικόνες των άλλων.
Οι τσέπες μου είναι άδειες, το παντελόνι μου γεμάτο τρύπες.
Για τους γονείς μου: απέδειξα τις πράξεις τους λάθος
όπως θα κάνουν και για μένα τα παιδιά μου.
Λέω τ’ ονόματά τους για να μην τους ξεχάσω.
Ψάχνω τη λέξη. Η λέξη δεν ξεπροβάλλει.
Τώρα βλέπω ότι ο ουρανός έχει χρώμα μενεξεδί.
Πόσο χρόνο θα χρειαστεί να το περιγράψω;
Άλλοι το έκαναν καλύτερα από μένα.
Άλλοι πέθαναν μ' αυτή την εικόνα στα μάτια.
Επέζησα διασχίζοντας τη νύχτα, επέζησα απ’ τον ύπνο
απ' το ίδιο μου το χέρι. Γιατί να πω για το δείλι;
Χαίρομαι την ανάσα, τ' άδειο χαρτί, την εγκατάλειψη
της Μούσας. Οι κουρούνες δεν γδέρνουν τ' ακροκέραμα
με τα φτερά τους. Έρχεται μια νύχτα σιωπηλή.
Το δέντρο ανοίγει το δέρμα του και παίρνει την καρδιά μου.
Κατεβαίνω στη γη. Τα δάχτυλά μου έχουν πάρει το χρώμα
της ρίζας. Το σκοτάδι έχει ανοίξει ένα πέρασμα φεγγερό.
Για τα παιδιά μου: να χάσουν όσο μπορούν λιγότερο χρόνο
κυνηγώντας τα όνειρα των γονιών τους και των γονιών
των γονιών τους. Λέω τ' όνομά μου για να μη με ξεχάσουν.
Ψάχνω τη λέξη. Η λέξη δεν ξεπροβάλλει.
Άσπρα μήλα, Πατάκης (2021)
Αντλήθηκε απ' το προφίλ της Κατερίνας Μαρδακιούπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου