Και αυτό είναι το δίδαγμα που ο Μερμόζ και μερικοί άλλοι μας έχουν ενσταλάξει. Το μεγαλείο ενός επαγγέλματος είναι, ίσως πριν απ’ όλα, η σύνδεση των ανθρώπων: δεν υπάρχει παρά μόνο μια πραγματική πολυτέλεια, αυτή που φέρνει σ’ επαφή όλους τους ανθρώπους, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.
Νομίζοντας πως δουλεύουμε για τα μοναδικά υλικά αγαθά, δεν κάνουμε τίποτ’ άλλο παρά να χτίζουμε οι ίδιοι τη φυλακή μας. Κλεινόμαστε εκεί ολομόναχοι, με το πρόσκαιρο του χρήματος, που δεν μας δίνει τίποτε που ν’ αξίζει να το ζήσουμε.
Αν μεσ’ τις αναμνήσεις μου αναζητώ όσες μου ‘δωσαν μια γεύση διάρκειας, αν ξέρω να κάνω τον ισολογισμό των ωρών που άξιζαν να μείνουν για πάντα, σίγουρα πως θα εύρισκα αυτές που δεν μου προμήθεψαν παρά μονάχα ατυχία. Δεν αγοράζεται η φιλία ενός Μερμόζ, ενός συντρόφου που οι δοκιμασίες που ζήσαμε μαζί μας είχαν δέσει για πάντα.
Αυτή τη νύχτα της πτήσης, με τις εκατό χιλιάδες αστέρια, που πετάμε μαζί, αυτή η γαλήνη, αυτή η κυριαρχία μας για λίγες ώρες πάνω σ’ όλα, δεν αγοράζονται με τίποτα στον κόσμο.
Αυτή η καινούργια όψη του κόσμου μετά την επικίνδυνη πτώση, αυτά τα δέντρα, τα λουλούδια , οι γυναίκες, τα δροσερά χαμόγελα χρωματισμένα από τη ζωή που μας χαρίζει η αυγή, αυτή η χορωδία των νέων πραγμάτων που μας δίνουν το αίσθημα της απολαβής, δεν αγοράζονται με τίποτα στο κόσμο.
Μήτε η νύχτα αυτή που ζήσαμε αποχωρισμένοι και που η θύμησή της δεν παύει να μου επανέρχεται.
Ήμασταν τρια πληρώματα της Αεροποστάλ παρασυρμένα το βράδυ στην ακτή του Ρίου Ντ’ Όρο. Ο συνάδελφος μου Ριγκουέλ είχε προσγειωθεί πρώτος εξαιτίας μιας σπασμένης μανιβέλας που γύριζε τον έλικα. Ένας άλλος συνάδελφος, ο Μπουργκά, προσγειώθηκε με τη σειρά του για να μαζέψει το πλήρωμα του, μα μια αβαρία όχι και τόσο σημαντική τον κράτησε ωστόσο καρφωμένο στο έδαφος. Τέλος , προσγειώθηκα και εγώ , μόνο που είχε πια νυχτώσει σαν έκανα να ξανά φύγω. Αποφασίσαμε να επιδιορθώσουμε τη βλάβη του Μπουργκά και μετά να κάτσουμε να περιμένουμε ώσπου να ξημερώσει.
Ένα χρόνο πριν, οι συνάδελφοί μας Γκούρη και Εράσμπλ με ατύχημα σε τούτα τα ίδια μέρη, ακριβώς εδώ, κατακρεουργήθηκαν από τους αντάρτες. Ξέραμε πως και σήμερα ένα απόσπασμα από τριακόσια ντουφέκια στρατοπέδευε κάπου εδώ, στο Μπογαντόρ. Φανερές από μακριά οι τριπλές προσγειώσεις μας θα τους είχαν ίσως συνεγείρει∗ κι αρχίσαμε να φυλάμε βάρδια, που μπορούσε να ‘ναι και η τελευταία.
Τακτοποιηθήκαμε όσο καλά μπορούσαμε μέχρι να περάσει η νύχτα. Ξεφορτώσαμε λοιπόν πεντ’ έξι κασόνια μ’ εμπορεύματα, τ’ αδειάσαμε, τα βάλαμε κύκλο και στο καθένα, καθώς κάνουν στις σκοπιές , ανάψαμε ένα κερί που μόλις το προστάτευε ο άνεμος. Έτσι λοιπόν, σε μια πλήρη έρημο, στυγνή φλούδα του πλανήτη, σε μια μοναξιά όμοια με τις πρώτες μέρες της δημιουργίας του κόσμου, φτιάξαμε ένα ανθρώπινο χωριό.
Μαζεμένοι για τη νύχτα στη «μεγάλη» πλατεία του χωριού μας, σ’ αυτό το κομμάτι άμμου, όπου τα κασόνια μας ξέχυναν μια τρεμουλιαστή φλόγα, καθόμασταν και περιμέναμε. Περιμέναμε το ξημέρωμα που θα μας έσωζε ή τους Μαυριτανούς. Και δεν μπορώ να καταλάβω τι έδινε σε τούτη τη νύχτα τη γεύση των Χριστουγέννων. Διηγόμασταν αναμνήσεις, κάναμε αστεία και τραγουδούσαμε.
Δοκιμάζαμε την ελαφριά ζεστασιά κάποιας έκστασης σαν στη καρδιά μιας καλά προετοιμασμένης γιορτής. Κι ωστόσο ήμασταν απίθανα φτωχοί. Άνεμοι, αστέρια… Ένα ύφος περιβάλλοντος σκληρό ακόμα και για αναχωρητή. Μα σε αυτό το άσχημα φωτισμένο χαλί της άμμου ήμασταν έξι ή εφτά άνθρωποι που δεν είχαν τίποτ’ άλλο στον κόσμο παρά μονάχα τις αναμνήσεις τους και μοίραζαν τα αδιόρατα πλούτη τους.
Επιτέλους το γεγονός ήταν πως είχαμε ανταμώσει. Περπατάμε καμιά φορά ο ένας δίπλα στον άλλο, μέσα στη σιωπή μας, ή πάλι ανταλλάζουμε λέξεις που δεν μας εκφράζουν διόλου. Μα, να σου η ώρα του κινδύνου. Λοιπόν, ο ένας ακουμπά στη πλάτη του άλλου. Νιώθουμε πως ανήκουμε στη ίδια κοινωνία. Πλαταίνουμε τον κόσμο μας ανακαλύπτοντας πως υπάρχουν και άλλες συνειδήσεις. Κοιταζόμαστε με ένα πλατύ χαμόγελο. Σαν τους απελευθερωμένους φυλακισμένους που τους αφήνει εμβρόντητους η απεραντοσύνη της θάλασσας.
∗Συνεγείρει= ξεσηκώνει, κινητοποιεί.
Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, «Η Γη Των Ανθρώπων», Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, 1989.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου