Μάριος Χάκκας - Ποιήματα

 IV

Μυρτώ των φθινοπωρινών ξενοδοχείων
Οι κάμαρες δε βλέπουν τη βροχή.
Μόνο κοιτάζουν σ’ άδειες ντουλάπες
σ’ ένα λαβομάνο χωρίς σεμνοτυφία
σ’ έναν καθρέφτη που μετράει ρυτίδες
χωρίς πρόσωπο ένα πόδι γυμνό
σκοπεύει τα κλειστά παράθυρα
κι είναι βγαλμένα πάνω στο σεντόνι
ζαρτιέρες μάτια και στηθόδεσμος

VII

Γεννηθήκαμε ένα μεσημέρι του φθινοπώρου
για να γνωρίσουμε το σώμα μας
το πρόσωπο τα χέρια και το αίμα.

Όμως και πεθάναμε μια νύχτα
Γιατί ήταν φριχτό φριχτό φριχτό
Να δεις την όψη του θανάτου.

Αυτά όλα ήταν ανώφελα πια
δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν
δεν άγγιζαν και δε μιλούσαν.

(Από την ενότητα «Μυρτώ στη φθινοπωρινή λιακάδα»)

ΙΙ

Όπου και να ‘ναι το τηλέφωνο θα μας συνδέσει με τη
Φωνή των θαλασσών και τον αντίλαλο των σπηλαίων. Όπου
να ‘ναι θα γευθούμε την αρμύρα του πόντου, την ορμή των
κυμάτων, θα νιώσουμε το σύγκρυο των υπογείων ρευμάτων.
Περιμένω επαφή με το κέντρο των βυθών. Περιμένω να
κοινωνήσω το σώμα της θάλασσας. Περιμένω να μεταλάβω
το γαλάζιο αίμα του πελάγου. Ζητά την κυρά των θαλασ-
σών, την κυρά της αιωνιότητας να με σαβανώσει στον αφρό
των κυμάτων της, να με σύρει γλυκά στον ίσκιο των βυθών
της και δένοντας με εκεί με μαγικά φύκια να με νανουρίσει
τον ύπνο του δικαίου.

(Από την ενότητα «Θαλασσινά ιντερμέτζα»)

ΙΙΙ

Άγρυπνη μνήμη καιροφυλακτεί μέσα στις φλέβες
έρπει το παρελθόν πάνω στο δέρμα
σ’ όλες τις κινήσεις σ’ όλες τις παραισθήσεις
η ανάμνηση καυτή παραφυλάει.

Μορφή χωρίς περίγραμμα
αφή σχημάτων περιχυμένα της αοριστίας τη γεύση
μπερδεύοντας τη διαύγεια των αισθήσεων
που επανέρχονται σαν να τις ζήσαμε ακριβώς παρόμοια
στην ίδια ένταση στις ίδιες αντιδράσεις
και που αγνοούμε με ποιο πρόσωπο
ποιος ερεθισμός τις επροκάλεσε
ή μήπως ήταν τάχα στα όνειρά μας.

(Από την ενότητα «Όμορφο καλοκαίρι»)

ΙΙ

Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας
ότι όσοι έχουν οξύτατη όραση
θα επιζήσουν της πρώτης κρίσεως
των καρδιακών κρίσεων
της οικονομικής κρίσεως
ακόμη και της εσχάτης κρίσεως
αρκεί ν’ αντέξουν τις κρίσεις συνειδήσεως.

Κατά τα άλλα
πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι
γιατί δεν άρχισε να βρέχει βατράχια
αν και θα επινοηθούν ειδικά αλεξιβρόχια
αποσμητικά κατά της αηδίας
έως ότου εξοικειωθούμε με την μπόχα
των νεκρών αισθημάτων κι ελπίδων.

V

Κι αν πεθάνουν τα ψάρια
επιζούν τα αμφίβια
ίσως ίσως κι οι θαλάσσιες χελώνες
κι αν χαθούν οι αντιλόπες
σώζονται οι χαμαιλέοντες.
Καμία στενοχώρια για τη ζωή.
Τι σημασία έχει πώς θα υπάρξεις;

(Από την ενότητα «Νεκρώσιμη ακολουθία»)

(Από την ποιητική συλλογή “Όμορφο καλοκαίρι”, 1965)

Πηγή:https://www.poiein.gr/2011/03/02/iuneio-ueeao-dhiethiaoa/