«Μόνη πατρίδα μας τα παιδικά μας χρόνια!»
στους παιδικούς φίλους
μικρό παιδί να παίζω στην αυλή μου
σε δύο καρέκλες τον μπερντέ τοποθετώ
μ' ένα κερί φωτίζω την φωνή μου.
Καθώς φιγούρες έχω για σκιές
κάτι αυτοσχέδια μικρά καραγκιοζάκια
και ενώ αλλάζω εγγαστρίμυθες φωνές
η αυλή γεμίζει μυρωδιές και παλαμάκια.
Και εκεί ανάμεσα σε λήθη και ζωή
ξερά καλάμια για τον χάρτινο αετό μου
κόλλα από αλεύρι και η ουρά του πλουμιστή
καλούμπα αμόλα για να πιάσω τ' όνειρό μου.
Κλείνω τα μάτια και αρχίζω να μετρώ
τρέχουν οι μνήμες στις κρυψώνες να κρυφτούνε
φτού σου και βγαίνω, θα έρθω να σας βρω
μ' ένα κρυφτό παιγνίδι να τα πούμε.
Στο χωματόδρομο με βλέπω ξαφνικά
σειρά ν' απλώνω τα πολύχρωμα γυαλένια
μπαζ και παράμπαζο να βγάζω στα τυφλά
σημάδι, απόσταση, «πόσα έχω κερδισμένα;»
Τις Κυριακές συχνά, μετά το φαγητό
ρεσάλτο κάνω με το τσούρμο στην αλάνα
με ένα μπακότερμα αρχίζω τον χορό
το πρώτο γκολ χαρίζω σε μια Άννα.
Κι όταν σουρούπωνε καθόμουν στα σκαλιά
σε λίγο η μάνα θα με φώναζε να φάω
ονειρευόμουνα με μάτια ανοιχτά
στον φεγγαρόδρομο με γέλια να τσουλάω.
.......
Χρόνια ενήλικα κι αυτά με προσπερνούν
κάπου θυμάμαι είχα κρύψει τ' όνειρό μου
τώρα φοβάμαι μην το πάρουν σαν το βρουν
ακόμ' ανέμελα να παίζει στο μυαλό μου.
Τα αγαθά κόποις φλέγονται, 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου