Παραπονιέται ο ποιητής:
"Έχω σχεδόν εκ γενετής
μια έφεση για ουρανό-
σαν πίστη, κι όμως αδρανώ,
ευνούχος του χαμένου χρόνου,
εδώ στις παρυφές του πόνου,
κι ούτε ένα έργο που ανασαίνει
από τα χέρια μου δεν βγαίνει
δες, χτίζουν τα πουλιά, κι εγώ,
εγώ δεν χτίζω, καταργώ
λίγο σκοτάδι για να φέξει
και ονειρεύομαι τη λέξη
σαν το νυστέρι ακριβή
σύρριζα προς τη συντριβή".
Διονύσης Καψάλης, Από λεπτότατη οδύνη, Άγρα, 2003.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου