Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου - Δύο ποιήματα

 Η ΕΠΟΧΗ ΜΕ ΤΑ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ

Την παγερή τούτη άνοιξη 

λέω να μαζέψω τα υπάρχοντά μου.

Θα τυλίξω

στο μεγάλο μαύρο μαντίλι

τους ξεθωριασμένους καλοκαιρινούς ήλιους

θαλασσινές ανεμώνες

και τις τελευταίες πευκοβελόνες

από τα μαλλιά σου.

Θα τυλίξω το φαγωμένο δέρμα 

από τις παλιές μας χειραψίες, 

τα κίτρινα γάντια 

με την κηλίδα μελάνης στο δείκτη.

Την παγερή τούτη άνοιξη 

στη μέση του δωματίου 

θ’ ανάψω μια φωτιά 

με τα παλιά σου γράμματα.

Μια φωτιά

για όλες τις παγωμένες 

εποχές που με κατακλύζουν.

Την τελευταία τούτη εαρινή ισημερία.

(Έγκλειστοι, 1962)

A΄ [ΙΧΝΟΓΡΑΦΗΜΑ]

H πολιτεία

πέταλο καρφωμένο στo μέτωπο της θάλασσας.

Με πράσινο σάλι

ριγμένο στους ώμους

είναι όμορφη η πολιτεία μας

σαν το άγουρο στήθος της κοπέλας μου.

Λούζεται στη θάλασσα 

και το αίμα της σπαράζει.

Ένα χέρι βουλιάζει στον πυρετό.

 (Χωροστάθμηση, 1965)

(Έσχατη υπόσχεση. Ποιήματα 1958-2010, 2016)

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Θανάση Μαρκόπουλου