Εκείνο που τραγούδησε όλα σαν το ένα πουλί
Που το ΄ριξε η περιπλάνηση στο βαθύ σώμα να φτερουγίζει
Με όλα τα χρώματα καρδιά
Και με της αρπαγής του το μεθύσι γέμισε κωδωνοκρουσίες
το άλλαγμα των ημερών
Και φάνηκε το στόμα λάγνο
Να κατασπαράξει ή να βγάλει το τελευταίο φωνήεν του
μικρό φύσημα
Δεκαπλάσιο ουρανών που αλλάζουν απ τις φωτιές που άναψαν
Και δεκαπλάσιο σπασμών που χύνουν την ψυχή στο σκοτάδι
Εκείνο που τα σύνθλιψε όλα και ήπιαν από γύρω τους
Οι διαβάτες το πιο θαυμάσιο φέγγος
Και τα νερά τα περασμένα τους είδωλα
Με τέτοια δίψα που μόνο ετοιμοθάνατοι θα είχαν
Εκείνο τα σύνθλιψε όλα και να τώρα
Η μέρα που δεν είναι παρελθόν περνάει τα περιστέρια της
Μέσα απ΄ του παρελθόντος το παρόν το μέλλον
Σαν από χίλιες ουρανόφεγγες τρύπες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου