Η ΔΙΝΗ
Στον Γ. Ξ. Στογιαννίδη
Τότε φωταγωγούμε το δωμάτιο,
ξεσκονίζουμε τα έπιπλα,
ανοίγουμε το ραδιόφωνο σε όλη την ένταση.
Με το θόρυβο
τα εκτυφλωτικά φώτα
με το να κρύβουμε στο υπόγειο τις άδειες καρέκλες
προσπαθούμε να καλύψουμε το κενό,
να ξεχάσουμε.
Όμως η πόρτα πάντα ανοίγει
κι η νύχτα παίρνει τη θέση αυτού που έφυγε.
Το κενό όλο μεγαλώνει
ανεβαίνει στην οροφή, κατεβαίνει στο πάτωμα,
στριφογυρίζει,
γίνεται δίνη μας παρασέρνει
στο κέντρο της περιστροφής
και πια δεν ξέρεις
αν είσαι αυτός που έφυγε
ή αυτός που έχει μείνει.
*
ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ
Οκτώ χρόνια στήναμε οδοφράγματα.
Όταν ένα χέρι αγαπημένο μπήγει το μαχαίρι
στο πιο τρυφερό σημείο
καταποντίζομαι και το κενό μ' εκμηδενίζει.
Όμως η αγάπη μένει
μια σπιθαμή αίμα στη μέση του δρόμου.
Οκτώ χρόνια
περιεργάζομαι το πτώμα αυτό,
οκτώ χρόνια και δε λέω να το θάψω.
*
ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Σ' αυτήν τη μαύρη πληγή
μην περιμένεις να δεις φαντάσματα.
Από το απροσδόκητο αυτό παράθυρο
ο ήλιος μεγαλώνει τα ηλιοτρόπια,
αυξάνει τη χλόη στις βουνοπλαγιές
όπως τα τρυφερά μαλλιά σου.
Στο στόμιο που χάσκει
ανοιξιάτικες μαργαρίτες διαμοιράζουν τα ιμάτιά τους.
Πλησίασε Ιωάννα
τα κουρασμένα από την περιπλάνηση βήματά σου,
φώναξε, στη μαύρη πληγή, τ' όνομά μου να κιθαρίσει
στους αρχαίους σταλακτίτες της προσμονής.
Λίγο ακόμη.
Λίγο ακόμη και θα δεις τον έναστρο ουρανό,
στο απροσδόκητο μαύρο παράθυρο,
με τους γαλαξίες
των παιδικών σου ελπίδων.
Οκτώβρης 1958 - Απρίλης1962
*
Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ
Η ψυχή μας
καρφωμένο τομάρι στην τάβλα.
Μεγαλώσαμε όπως το δέντρο απλώνει σταθερά τους κύκλους του,
ενώ οι εμπρηστές το απειλούνε,
ταξιδέψαμε ακίνητοι
κι οι ρίζες μας πέσανε
σε καθαρές φλέβες, σε σάπια νερά,
ο κεραυνός πολλές φορές μας διάλεξε για καταφύγιο,
δεν αρνηθήκαμε την ψυχή μας
γιατί ο πόνος δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος,
γιατί η αγάπη δεν είναι το έσχατο όριο.
Η ψυχή μας
τομάρι στην τάβλα,
με καρφιά και γάντζους,
κάθε μέρα
στα χέρια των κερδοσκόπων.
*
ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ
Στον μαύρο στέκει ουρανό σιωπηλός
Εκεί στα πόδια του απλώνεται η ιστορία
Βιβλία του Λένιν ποιήματα του Μαγιακόβσκι
Εμβλήματα με σφυροδρέπανο, μανιφέστα ανατρεπτικά
Κι ένα βιβλίο δικό του με ποιήματα υπαρκτικά
Σιγαρέττα καπνίζει μιας δυσοίωνης ουτοπίας
Στον μαύρο στέκει ουρανό, παγώνει
Στο κενό των λέξεων, στον καιάδα της πατρίδας
Κάργες πετούν στη χέρσα γη της ιστορίας
Κι η απόσβεση του χρόνου τον σαρώνει.
*
ΚΕΝΑ ΜΝΗΜΗΣ
Ξαπλωμένο φουρτούνιαζε το φεγγάρι
Όλο το βράδυ πευκοβελόνες ψιθύριζαν στο τζάμι
Τώρα θορυβούν σπουργίτια ασταμάτητα
Καθώς ξυπνώ στο πρωινό σκοτάδι.
Χάνονται στο φως οι λέξεις, εικόνες ανώνυμες φεύγουν
Λευκό το χαρτί της ψυχής μπουκώνει μελάνι
Συλλαβές ανασύρω απροσδιόριστης ευκρίνειας
Καθώς το χέρι οργισμένο θερίζει ψήγματα βουβά
Η γλώσσα φθόγγους αναδεύει δυσπρόσιτης ομιλίας
Γλιστρούν οι λέξεις κι άφωνες μένουν, αδιάβατες μένουν.
Μόνον στα όνειρα τρέχουν τα λόγια χείμαρρος
Στη δίνη βουλιάζουν, στη σκοτεινιά της μνήμης
Και μένει κρύσταλλο στο κενό που πληγώνει,
Και πληγώνει,
Αφού οι λέξεις στην ερημιά χάνονται του κόσμου,
Στην ερημιά μιας άδηλης πραγματικότητας.
Δεκέμβρης 2005
ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ Χ. ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ
ΕΣΧΑΤΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Ποιήματα 1958 - 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΕΚΕΝ
Θεσσαλονίκη 2016
Απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου