Πρωτομαγιάτικος Μονεμβασιώτης (Γιάννης Ρίτσος)

Σεμνό παιδί, αμίλητο, χλωμό.
Φθισικό.
Ανέβηκε στο βουνό
Μ’ ένα μαντολίνο.
Κραυγάζει ακόμη
Πάνω απ’ το κουφάρι ενός καπνεργάτη
Ή από τον «Παρθενώνα».
Πώς έσυρες τέτοιον θρήνο,
Πρωτομαγιάτικε Μονεμβασιώτη;
Με τι λαρύγγι;
Ξεχείλιζαν οι λέξεις.
Ίσως σε έπνιγαν
Αλλά τις πάλευες
Και μας τις χάριζες.
Τιμή μας.
Νομίζω έζησες πολλές ζωές.
Αμφίπλευρα
Ηρωικά
Αλησμόνητα
(Κι άσε τους ξένους καθηγητάδες να γράφουν.
Τη ρώμη και τη Ρωμιοσύνη σου
Δεν τις εβίωσαν.
Τι κρίμα...)