Όρθρου βαθέως μου σώνεται το ουίσκι
κι η νύχτα που διαβαίνει με σαρκάζει.
Άφωνοι παίζουν στο πικάπ οι δίσκοι.
Το σώμα μου μια μάζα που βελάζει.
Λείπεις. Κι απόψε με κυκλώνουν ίσκιοι.
Ένα φαντασματάκι κάνει χάζι.
Μου λέει: «κάποιο κακό θαρρώ, σε βρίσκει».
Η νύχτα, γριά πουτάνα που νυστάζει.
Σ’ αυτό το διψασμένο το ξενύχτι,
σπαράζω, σαν το ψάρι μες το δίχτυ.
Το ξέρω απόψε θα με σώσει η τέχνη.
Παραμιλώ. Γαμώ την ομορφιά σου.
Η αγάπη κακοφόρμισε και ζέχνει,
Μα τι είναι; Σαν να θρόισαν τα μαλλιά σου...
κι η νύχτα που διαβαίνει με σαρκάζει.
Άφωνοι παίζουν στο πικάπ οι δίσκοι.
Το σώμα μου μια μάζα που βελάζει.
Λείπεις. Κι απόψε με κυκλώνουν ίσκιοι.
Ένα φαντασματάκι κάνει χάζι.
Μου λέει: «κάποιο κακό θαρρώ, σε βρίσκει».
Η νύχτα, γριά πουτάνα που νυστάζει.
Σ’ αυτό το διψασμένο το ξενύχτι,
σπαράζω, σαν το ψάρι μες το δίχτυ.
Το ξέρω απόψε θα με σώσει η τέχνη.
Παραμιλώ. Γαμώ την ομορφιά σου.
Η αγάπη κακοφόρμισε και ζέχνει,
Μα τι είναι; Σαν να θρόισαν τα μαλλιά σου...
Ηλίας Λάγιος (Άρτα, 5 Ιουλίου 1958 - Αθήνα, 5 Οκτωβρίου 2005)
«Η Ιστορία της Λαίδης Οθέλλος» .Εκδόσεις βιλιοπωλείου της «Εστίας», 1992 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου