Γεράσιμος Δενδρινός,«Σπορά»

Because these wings are no longer wings to fly
T.S. Eliot, Ash Wendnesday

Υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους
κυλάει πάντα σ’ ευθεία γραμμή,
σφραγισμένοι από αίσιο άστρο κατά τη γέννηση,
με την υπόσχεση πως τα εγκώμια
σ’ αυτούς μόνο θ’ ανήκουν.

Με σύντροφο την επιτυχία,
η οποιαδήποτε αναποδιά της τύχης,
αφορά άλλα προάστια, απομακρυσμένα,
που τα διαχωρίζει ένας χείμαρρος από σκουπίδια.

Άνθρωποι που τους προτιμούν τ’ αξιώματα, η τύχη,
τα ταξίδια και οι πανηγύρεις.

Φίλοι πιστοί, οι άνθρωποι αυτοί
με το ανάλογο συνδικάτο των συντρόφων τους,
φροντίζουν να τους θυμίζουν πάντα οι άλλοι
τις ευτυχισμένες τους στιγμές, τα βραβεία, τα παράσημα
και τη δόξα που έλαβαν,
ακόμα και το πιο φτηνό απόκτημα,
που τάχα τους το οφείλουν,
αλλά ακόμα δεν πήραν.

Υπάρχουν κι άνθρωποι που η ζωή τους ήταν
μια καθημερινή αναμέτρηση με τη σκιά.
Η θλίψη, με τα χρόνια, έκανε
πιο ανάγλυφα τα πρόσωπά τους,
τα χέρια αδύναμα για οποιαδήποτε λύση,
χείλη ανίκανα να διηγηθούν τη δική τους ιστορία
μέσα στα σκοτεινά.
Κατά την πορεία στην ερημιά του κόσμου,
πάντα τους ανέμενε σε κάποια κρυψώνα
ο πιο ικανός σκοπευτής να στοχεύει
με τις αλλεπάλληλες ριπές
στη μεριά του στήθους.

Υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους
δεν πρόφτασε να φτάσει ούτε στα μισά,
άνθρωποι που δεν γνώρισαν ποτέ ξέφωτα,
μήτε μονοπάτια που οδηγούσαν σε κάποια πολιτεία,
φωταγωγημένη κι ολότελα παραδομένη
σε πολυήμερους θριάμβους.

Δίνοντας μονάχα με τη στάχτη του χρόνου
πάντα νόημα στις στιγμές τους,
ουδέποτε τους συνεπήρε ο φόβος
όταν αντάμωσαν θηρία και στοιχειά,
κερδίζοντας, έτσι αθόρυβα, το έπαθλο
μιας ταπεινής και ουσιαστικής ζωής.

Γεράσιμος Δενδρινός (1955-)

[ Από τους Άβατους Τόπους, poema, 2015 ]