Το πατρικό μου σπίτι στην Αθήνα «έζησε» από το 1949 έως το 2010 που κατεδαφίστηκε και πουλήθηκε το οικόπεδό του. Έχω μια φωτογραφία του και της μπουλντόζας που περίμενε με αναμμένη μηχανή στο πεζοδρόμιό του έτοιμη να πιάσει δουλειά, ανοιγοκλείνοντας τις γυαλιστερές της μασέλες. Στο βάθος ο κήπος με την κληματαριά που απ' τα σταφύλια της τα μοσχάτα η Μάνα έφτιαχνε στο υπόγειο πετιμέζι και σιουμπέκια. Υπήρχε και η γαζία για να μοσχοβολάει ο τόπος, μια τριανταφυλλιά πλάι στο μπαλκόνι της κρεβατοκάμαρας των γονιών μας, τρεις λεμονιές πλάι στη μεσοτοιχία -η δική μου, της Αλεξάνδρας και του Λευτέρη- και στο βάθος μια πελώρια μανταρινιά με τους καρπούς της να φέγγουν όλες τις νύχτες του χειμώνα.
Το σπίτι είχε από καιρό «φύγει» από το χώρο του κι είχε στρατοπεδεύσει μέσα μου. Φοβήθηκε τις γύρω πολυκατοικίες, αυτές τις αρχοντοχωριάτισσες που νόμιζαν ότι τα πάντα ήταν ζήτημα ύψους, που το είχαν περικυκλώσει ασφυκτικά και το απειλούσαν με τον όγκο τους. Στο καινούργιο «οικόπεδο» ένιωθε σιγουριά και ασφάλεια. Και για μένα ήταν μια ξεχωριστή συντροφιά. Όταν στα όνειρά του ξαναζωντάνευαν γεγονότα με ξυπνούσε και ξαναγύριζα μαζί του σ' εκείνες τις μέρες, στον απολεσθέντα παράδεισό μου και δεν τ' άντεχα.
Του πρότεινα να μετακομίσει κάπου αλλού· συγκεκριμένα, στο οικόπεδο του άλλου πατρικού, τού χτισμένου στον Άγιο Κοσμά Πωγωνίου το 1823. Υπήρχε αρκετός χώρος και για τα δυο. Στην ανάγκη θα του «στρώναμε» στον κήπο ανάμεσα στα δέντρα. Ήταν ο προπάππος του και θα 'χε ένα σωρό ιστορίες να του διηγηθεί. Ξέχωρα που θα το πήγαινε κοντινές διαδρομές στη Νεμέρτσκα, στο Πάπιγκο, στον Βοϊδομάτη, στον Αώο. Τίποτα δεν ωφέλησε. Ακόμα κι όταν του πρότεινα να το στείλω με τον Πήγασο στα σπίτια του ποιητή απ' το Μαυρονόρος, Θανάση Τζούλη:
Το σπίτι είχε από καιρό «φύγει» από το χώρο του κι είχε στρατοπεδεύσει μέσα μου. Φοβήθηκε τις γύρω πολυκατοικίες, αυτές τις αρχοντοχωριάτισσες που νόμιζαν ότι τα πάντα ήταν ζήτημα ύψους, που το είχαν περικυκλώσει ασφυκτικά και το απειλούσαν με τον όγκο τους. Στο καινούργιο «οικόπεδο» ένιωθε σιγουριά και ασφάλεια. Και για μένα ήταν μια ξεχωριστή συντροφιά. Όταν στα όνειρά του ξαναζωντάνευαν γεγονότα με ξυπνούσε και ξαναγύριζα μαζί του σ' εκείνες τις μέρες, στον απολεσθέντα παράδεισό μου και δεν τ' άντεχα.
Του πρότεινα να μετακομίσει κάπου αλλού· συγκεκριμένα, στο οικόπεδο του άλλου πατρικού, τού χτισμένου στον Άγιο Κοσμά Πωγωνίου το 1823. Υπήρχε αρκετός χώρος και για τα δυο. Στην ανάγκη θα του «στρώναμε» στον κήπο ανάμεσα στα δέντρα. Ήταν ο προπάππος του και θα 'χε ένα σωρό ιστορίες να του διηγηθεί. Ξέχωρα που θα το πήγαινε κοντινές διαδρομές στη Νεμέρτσκα, στο Πάπιγκο, στον Βοϊδομάτη, στον Αώο. Τίποτα δεν ωφέλησε. Ακόμα κι όταν του πρότεινα να το στείλω με τον Πήγασο στα σπίτια του ποιητή απ' το Μαυρονόρος, Θανάση Τζούλη:
"... που ξενυχτούν απλωμένα στα γειτονικά βουνά όταν φύγουν οι άνθρωποι θα φυτρώσουν δέντρα μέσα στα σπίτια θα βγαίνουν τα κλωνάρια από τα παράθυρα τα γεμάτα καταιγίδες..."
Τάσος Πορφύρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου