Κ. Καρυωτάκης, «Ο Δρόμος»

Τώρα μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαῖνε μου οἱ θύμησες,
κλαῖνε τὰ μάτια.

Τώρα θανάσιμη
νύχτα μὲ ζώνει.
Μέσα μου ὀγκώνονται
οἱ ἄφραστοι πόνοι.

Μ᾿ εἶδαν, προσπέρασαν
ὅσοι ἀγαπάω.
Μόνος ἀπόμεινα
κι ἔρημος πάω.

Πόσο τ᾿ ἀνέβασμα
τοῦ ἄχαρου δρόμου!
Στρέφω κοιτάζοντας
πρὸς τ᾿ ὄνειρό μου:

Μόλις καὶ φαίνονται
οἱ ἄσπρες εἰκόνες.
Τ᾿ ἄνθη, χαμόγελα
μὲς στοὺς χειμῶνες.

Ἀεροσαλεύουνε
κρίνοι καὶ χέρια.
Ἥλιοι τὰ πρόσωπα,
μάτια τ᾿ ἀστέρια.

Εἶναι καὶ ἀνάμεσα
σ᾿ ὅλα ἡ Ἀγάπη:
Στὸ πρωτοφίλημα
κόρη ποὺ ἐντράπη.

Κι ὅλο μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαῖνε μου οἱ θύμησες,
κλαῖνε τὰ μάτια...

Κ. Γ. Καρυωτάκης

«Νηπενθή» (1921)

Ζαχαρίας Καρούνης - Δρόμος (ποίηση Κώστα Καρυωτάκη)