Πού να ’σαι τώρα κυρ Αλέξανδρε;
Σε ποιον Εσπερινό να συλλαβίζεις
προσευχές από τον Άθω;
Ξημερώνουν τα Θεοφάνεια
και ο χώρος των ανθρώπων άδειασε από αγάπη,
γέμισε δαιμονικά κι εξωτικά των δυνατών
του χρήματος πια δεν χωράει κανένα θαύμα!
Σταματημένη η ζωή μας καλαφατίζει
μια σάπια ψαρόβαρκα για το πουθενά.
Εσύ, που γέρασες και έφυγες με αυτά που πρωταγάπησες, κοίταξε τώρα τον κόσμο σου από κοντά με τα λυπημένα σου μάτια:
φτώχεια, πείνα, πόλεμοι και χιλιάδες ορφανά τριγυρίζουν ασυνόδευτα σε όλη τη γη!
Αδικία, θανατηφόροι λοιμοί μας ξεκληρίζουνε,
η φύση ρίχνει μαύρη φωτιά σαν ερινύα αδυσώπητη, σηκώνονται οι ψυχές για να φωλιάσει μέσα τους το άδικο!
Ξημερώνοντας των Φώτων, ανοίγω την πόρτα
τα πάθη μας δεν έχουν γιατρικό.
Ο λοιμικός καιρός και ο θάνατος σαν τη Φραγκογιαννού τριγυρνάνε παντού!
Δεν φτάνει το νερό του Ιορδάνη
να τ’ αγιάσει όλα αυτά
κανένα αγίασμα δεν μας λυτρώνει!
Εγώ λέω να υψωθεί μαλαματένιο το μαχαίρι
της τιμωρίας στις εξουσίες!
Το ξέρω, θα μου πεις πως αμαρτάνω
και θα μου θυμίσεις πάλι ό,τι έγραψες:
Το ρωμέικο, αυτό ας όψεται.
Δεν έχει τέλος ο πόνος ο ελληνικός!
Σήμερα των Φώτων αγρυπνώ και νηστεύω για όλα τα μαρτύρια του κόσμου…
Ιανουάριος 2021
Οι δραπέτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου