Λόγια που πια δεν κατοικούνται.
πέφτουνε μαύρα φύλλα από πάνω τους
Τις νύχτες μπάζουν άνεμο και χιόνι.
Λόγια που ή σκοτώνουν ή σε μαθαίνουν
μια για πάντα
το τι θα πει αγάπα και σώπαινε
Κι αυτό περνώντας βρυσούλες αηδονιών
κι ερωτευμένη τρέμοντας
το μαθαίνεις
σαν λιβαδάκι στο πρωινό τ' αγιάζι
το μαθαίνεις
το τι θα πει,
ελευθερία και κόλαση Χριστέ μου.
Ζέφη Δαράκη, Τα Ποιήματα, 1967-1982, Αθήνα: Νεφέλη 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου