Πώς πάνε στον Πειραιά, καλπάζοντας με αυτοκίνητα
φορώντας μεσοφόρια και εσθήτες λιγοθυμισμένων
με αξιοπρέπειες ανύπαρκτες, μέσα σε ξένους ήχους
και δυο πλατάνια φυτεμένα σε ξένο χώμα.
Εσύ μιλάς για φυσιογνωμίες, αυτοί γρυλλίζουν.
Τι περιμένεις; Η πόλη φεύγει, δίχως πανιά
τα πλοία βούλιαξαν, οι άνεμοι σβηστήκαν
ο γυιος της Καλογριάς, αδικοσκοτωμένος· εμείς πουθενά,
στον τοίχο ο Μακρυγιάννης, ζωγραφισμένος.
Δε ζητάμε παραπάνω, μονάχα να μιλήσουμε
σαν εκείνους.
Τα ίδια πράγματα, τα ίδια πρόσωπα, όλα τα ίδια
στον καθρέφτη των νερών, στα μάτια σου
κάθε φορά που ζυγώνεις, μεταμορφώνονται
σε νερό, χώμα και άνεμο, τα υπομένεις.
Μα τα ξένα πρόσωπα, τα ξένα πράγματα,
πώς να τ’ αντέξεις.
Δημήτρης Πιστικός, Δ' Όλα φεύγουν,
Ανάγνωση, Πειραιάς, 1991
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου