Έψαχνε κι έψαχνε το σπάνιο πουλί, να 'βρει μέρος ν' αφήσει τ' αυγά του. Στα κοτέτσια κουρνιάζανε βολεμένες οι κότες, κι οι διάνοι φούσκωναν, παχουλοί, στα ζεστά. Και το σπάνιο πουλί θα γεννούσε στο χιόνι; Χιόνι θα σκέπαζε τα σπάνια αυγά; Στεκόταν μετέωρο. Συγκεντρωμένο στον εαυτό του, το πιο μικρό φτεράκι του συσπειρωμένο, ξέγραψε μέσα του φωλιές και κόρνια, ξέγραψε απάγκιο και ζεστασιά. Και γέννησε. Και σταθήκαν τ' αυγά στον αέρα. Άνεμος μυστικός τα βαστούσε από κάτω, νύχτες και μέρες ώσπου να βγουν τα πουλιά. Σαν ανεξήγητη βροχή πέσαν τότε τα τσόφλια, πάνω από κότες και διάνους στην παγωμένη εξοχή, υπενθυμίζοντας ότι.
Του Λιναριού τα πάθη- Ο μέγας μυρμηκοφάγος: Μικρά πεζά, Αθήνα: Άγρα 1993.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου