Με ρώτησε ήσυχα, απαλά,
αν ήμουνα δική Του –
όχι έναν λόγο, μια ματιά
πήρε γι’ απάντησή Του.
Μ’ άρπαξε έπειτα μακριά,
πέρ’ απ’ της γης τη σκόνη,
σαν άρμα που σ’ ανηφοριά
όλο και σκαρφαλώνει.
Ο κόσμος τότε χάθηκε,
οι τόποι κάναν πέρα,
μ’ αερόστατο μ’ ανέβασε
στο διάσελο του αιθέρα.
Οι θάλασσες γίναν καπνός,
ήπειροι νέες φανήκαν –
η Αιωνιότητα ήταν μπρος
που μας υποσχεθήκαν.
Δεν είχε πια εποχές για μας,
χειμώνα, καλοκαίρι,
του ήλιου στάθηκε η τροχιά
–Αέναο Μεσημέρι.
Έμιλυ Ντίκινσον ( 1830 -1886)
Πηγή: Emily Dickinson, «Ποιήματα», Εκλογή- Προλεγόμενα- Μετάφραση Κώστας Κουτσουρέλης, , εκδόσεις Κίχλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου