Βαρβάρα Χριστιά - Ποιήματα για την Ποίηση

 

Ποίηση

Κι έπειτα,

τι, νομίζεις, είναι η ποίηση;

Λόγια είναι που δεν πρόλαβες να πεις.

Γράμματα που ’γραψες και ποτέ δεν έστειλες.

Φόνοι που σχεδίασες,

μα δεν είχες την ψυχή να διαπράξεις.

Επαναστάσεις είναι,

επαναστάσεις που φοβήθηκες να κάνεις.

Συγγνώμες που δεν είπες.

Μυστικά που σου καίν’ τα σωθικά.

Κορμιά που πόθησες,

μα δείλιασες ν’ αγκαλιάσεις.

Πέλαγα είναι,

πέλαγα που ποτέ σου δεν αρμένισες.

Δεκανίκι είναι η ποίηση,

δεκανίκι για το σπασμένο πόδι του ποιητή.

********

Ο απο–ποιητής

Το διάβασε ανάποδα.

Αφαίρεσε φωνήεντα.

Νέρωσε το μελάνι.

Το διπλοπλαστογράφησε.

Το έλιωσε στη φτέρνα του.

Το έριξε βορά

σε σαρκοφάγο κάδο απορριμμάτων.

Συνέθλιψε την πένα του.

Έσπασε τον αντίχειρα του.

Μάταια.

Το ποίημα τον ακολουθούσε/

********

Περί ποίησης

Ο ποιητής ενίοτε ψεύδεται.

Το ποίημα ποτέ.

********

Δυσκολία

Η πρώτη λέξη, πάντα,

Με δυσκόλευε στην ποίηση.

Η πρώτη και η τελευταία.

Όπως ακριβώς και στον έρωτα.

********

Λόγια πάνω σε λόγια

Ουφ, όλο λόγια είσαι ποιητή.

Με τη ζωή σου τίποτε από όσα γράφεις δεν απέδειξες.

Λόγια πάνω σε λόγια.

Ποιήματα τρίπατα.

Ιδέες κι αφυπνίσεις,

ιδανικά, προτροπές, επαναστάσεις.

Και απεργία, μια φορά, δεν έκανες.

Ούτε σε προσφυγόπουλο πρόσφερες μαξιλάρι.

Ένα βράδυ, συνοδός, δεν έμεινες σε ασθενή.

Δεν τσαλακώθηκες μέσα στο πλήθος

δεν φώναξες με στεντόρεια φωνή

για όλα αυτά που μες στα ποιήματά σου

(δήθεν με αγανάκτηση) αραδιάζεις.

Λόγια πάνω σε λόγια.

Αέρας διπλό-κοπανιστός.

Κι η πένα σου, ξύλινος κόπανος.

ΔΕΝ έγινες ποτέ το ποίημα σου, ποιητή.

********

Προδοσία

Εσύ που θαύμαζες τον ποιητή

που μας παρότρυνε

«σαν πρόκες να καρφώνουμε τις λέξεις μας

να μην τις παίρνει ο άνεμος»,

τώρα γιατί πια δε μιλάς;

Τώρα γιατί προδίδεις και τον ποιητή;

Αχ, κάποιοι άνθρωποι

πόσο ρηχά διαβάζουν την ποίηση.

Τι επιρρέπεια που έχουν

στην προδοσία.

Βαρβάρα Χριστιά