Νάσος Βαγενάς - Ποιήματα

 Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Ήταν η ώρα σου να βγεις. Μα εσύ δε βγήκες.
Δεν ήρθες καν στο θέατρο. Κάθησες σπίτι
κοιτάζοντας τα δέντρα απ’ το παράθυρο. Ή γυρνώντας
βαριεστημένος στ’ άλλο πλευρό
πριν σε πάρει ο ύπνος.

Κι αυτοί να παρακολουθούν αμίλητοι.
Ν’ αναρωτιούνται τι συμβαίνει. Να κοιτάζονται
με απόγνωση για τα εμφανή κενά.
Για τις απρόβλεπτες σιωπές και παύσεις.


*


Η ΠΑΡΤΙΔΑ

                                       Στον Κώστα Στεργιόπουλο

Πώς να σε κερδίσω.
Με παίζεις όπως θέλεις. Και μου παίρνεις
έναν-έναν τους στρατιώτες. Μου κυκλώνεις
τους πύργους. Τ’ άλογά μου έχουν τρομάξει
και τριγυρνούν εδώ κι εκεί χαμένα.

Μα πώς να σε κερδίσω. Που ακόμα
κι αυτή η βασίλισσά μου ξεπορτίζει.
Και με προδίνει αδιάντροπα μέσα στα χόρτα
με τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς σου.


* * *


[από την ενότητα «ΠΕΔΙΟΝ ΑΡΕΩΣ»]


Ο ΥΠΝΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

                                   Στον Κίμωνα Φράιερ

Αυτό το ποίημα τρίζει.
Είναι ο νεκρός που έθαψα με τόσο κόπο.
Τα γένια του φυτρώνουν
μέσα απ’ τις λέξεις.
Τα νύχια του μεγαλώνουν
με κρότο.

Τη νύχτα με ξυπνά
βογγώντας.
Παλεύοντας να βγει
έξω απ’ το ποίημα.


*


 ΩΔΗ
(απόσπασμα)


Πατρίδα είναι το σκοτεινό κελί. Το ξεσοβαντισμένο.

Πατρίδα είναι ο ανάπηρος στη δημοσιά. Και το κομμένο
       πόδι στο μουσείο.
Ο θάνατος εισπράκτορας στο πρωινό λεωφορείο.
Ο κόρακας που ξέβαψε στην αντηλιά. Η καβαλίνα στο
       χορτάρι.
Η γριούλα στο σκουπιδοτενεκέ και το σκυλί στο μαξιλάρι.
Πατρίδα είναι τούτο το κορμί. Τα γόνατα που δεν προσμένουν.
Η εκκλησία με το σακάτη άγιο. Τα δέντρα με τους κρεμα-
       σμένους.
Τα ρημαγμένα πλήθη της ζωής. Τα ρημαγμένα πλήθη του
       θανάτου.
Ο ανδριάντας του Βελεστινλή και ο ανδριάντας του Μαυρο-
       κορδάτου.
 

[56] Νάσος Βαγενάς: Πεδίον Άρεως (Γνώση, 1982 [2η έκδ.])

[από την ενότητα «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ»

Πηγή: https://vrelok.blogspot.com/2013/11/56-1982-2.html