Τσιμάρας Τζανάτος - [άτιτλο]

 Κάνω περιέργες ερωτήσεις στους ανθρώπους.

Σήμερα ρώτησα κάποιον:

-Σας λείπει ένα κουμπί. Δεν κρυώνει η ζωή σας;

Προχθές ρώτησα έναν περαστικό που δεν με ηξερε:

-Γιατί δεν με αγαπάτε;

Γενικά- πάντα ρωτάω τους άλλους.

Όχι πώς τους λένε και τι επαγγέλλονται.

Πιο φυσικα πραγματα ρωτω:

-Γιατί στάζετε τόση λυπη;

-Γιατί κρύβετε το σκοτάδι σας;

-Γιατί δεν κοιτάζετε κανέναν γύρω σας;

-Πονάτε;

-Σας πέθανε κάτι; Κάποιος;

-Πώς είστε;

Ειδικά αυτό το: Πώς είναι- οι άλλοι.

Το ρωτάω.

Θέλω να ξέρω, αν είναι καλά.

Λένε κάτι, αλλά δεν είναι απάντηση.

Κάτι που δεν λέει τίποτα λένε συνηθως.

Γιατί νομίζουν πως δεν το εννοώ ό,τι ρώτησα.

Αλλά εγώ-όλα τα εννοώ.

Δεν ξέρουν ότι νοιάζομαι για αυτούς.

Ότι είναι στη φυση μου να νοιάζομαι.

Πολλοί οταν καταλαβουν ότι νοιάζομαι- ξαφνιαζονται.

Κάποιοι τρομάζουν.

Λένε: Τι θέλεις από μένα;

Ή- το εννοούν κι ας μη το λένε.

Αλλά εγώ δεν θέλω κάτι.

Τίποτα δεν θέλω.

Απλώς νοιάζομαι.

Είναι στη φύση μου.

Μη με παρεξηγείτε...

-ΑΓΝΩΣΤΟΥ-

(2013)