Γ. Λ. Οικονόμου - Ποιήματα

 Ανάμεσα

Ανάμεσα Ελύτης και αλήτης

Προτιμώ το δεύτερο

για το Άλφα της στέρησης.

*

Αυτόχειρες

Εκείνα τα πουλιά πάνω στα σύρματα

είναι οι φίλοι μου που χάθηκαν

παιδιά που πέταξαν μακριά

μια νύχτα καλοκαιρινή

από μια ταράτσα

στην αποθήκη ενός φαρμακείου

σ' ένα βρώμικο πεζοδρόμιο

μόνοι τους

την ώρα που εμείς οι υπόλοιποι

προσεκτικά βουρτσίζαμε τα δόντια μας

σβήναμε το φως του δωματίου

και ήσυχοι ξαπλώναμε

χωρίς το βάρος τους

*

Με γυμνά χέρια

Με γυμνά χέρια χάιδεψα τα μάτια σου

Ο ιατροδικαστής αναγνώρισε ηλεκτροπληξία

*

Εσύ στον ουρανό κι εγώ στη γη

Ξέρω πως λαχταράς κι εσύ ένα

κάθε που με βλέπεις ν' ανάβω τσιγάρο

κι ακόμα ρίχνεις δάκρυα στο ποτήρι

όταν πίνω νερό.

Ξέρω πως όταν έρχονται φίλοι στο σπίτι

θέλεις να τους υποδεχτείς

με το πιο λαμπερό σου χαμόγελο,

πως δε σ' αρέσει το σπίτι σκοτεινό

και στο μπαλκόνι σου θέλεις

χίλια αναμμένα φωτάκια

κι ακόμα απορείς

τόσο που μεγάλωσαν τα χέρια μας

και περπατάμε αγκαλιασμένοι

εσύ στον ουρανό κι εγώ στη γη.

*

Μολύβια

Να τα φοβάστε τα μολύβια

ιδίως αυτά

με τη σπασμένη μύτη.

Θα βρεθεί ένα χέρι παιδικό

ζωή να τους δώσει

και τότε θα τα μαρτυρήσουν όλα

όσα πέρασαν στα χέρια σας.

*

Χούντα 1967

Το χέρι αυτό

που όλο το βράδυ

έδερνε

έξω από την εκκλησιά

θα κάνει το σταυρό του

και φτάνοντας στο σπίτι

ένα χάδι θα δώσει στα παιδιά

που ξεκινούν

για το σχολείο.

Ματωμένα αυτά

μπαίνουν στην αίθουσα διδασκαλίας

μα το εξασκημένο μάτι της δασκάλας

αναγνωρίζει πάνω τους

το αίμα του Σπύρου Μουστακλή.

*

Ένα καφενείο

Θέλω να καθίσω σ' ένα καφενείο μακριά στην επαρχία

κι έξω να βρέχει

θολά τα τζάμια / γεμάτα υγρασία και καπνό

στους τοίχους φωτογραφίες να κοροϊδεύουν το χρόνο.

Σιδέρης και Κούδας αγκαλιασμένοι

παίρνουν το δρόμο για τ' αποδυτήρια,

χορεύει ο Παπαμιχαήλ κι ο Κούρκουλος

χτυπάει παλαμάκια, μαζί κι εμείς,

ο Γιώργος απ' την Ιθάκη, ο Γεράσιμος απ' τον Πειραιά

κι ο Κώστας που γεννήθηκε στη Σάμο.

Ας μη μιλήσουμε για ποιήματα, ούτε γι' αυτά που μας πληγώσαν,

μόνο τα ποτήρια να σηκώνουμε

και να παρακαλάμε τη Σωτηρία για άλλη μια φορά

να πει τ' αγαπημένο μας τραγούδι.

Έτσι, με την ψυχή χορτάτη, να βγούμε μια φορά στο δρόμο

και κανείς να μη θυμάται από πού ερχόμαστε και πού πάμε.

Γ. Λ. Οικονόμου, για το Άλφα της στέρησης, κύμα 2019.

Πηγή: https://www.facebook.com/giorgos.alpogiannis/posts/pfbid04YrrQvr32vXmQsSsz7BbcBmn1PauYo6Jtt2foUiznCCbCn7Zak68sXnJAdLADfzHl