Ανασηκώνουν τη βαριά πέτρα του ονείρου
κι ο κόσμος από κάτω σπαρταράει
με μια μόνο φτερούγα.
Γυναίκες που δεν ξέρουν πια
τι να κοιτάξουν
τι ν'αγγίξουν
γυρίζουνε σε αμίλητα δωμάτια
-άλλοι έχουνε φύγει,
άλλοι πέθαναν.
Χτενίζουνε για λίγο τα μαλλιά τους
βάφουν τα χείλη τους στο σκοτεινό τζάμι
-ένα πρόσωπο ραγισμένο μορφάζει
Διαβάζουνε το τελευταίο φύλλο ενός ρομάντζου
αρχίζουν έπειτα ξανά το κέντημά τους
-μοναχικά πουλιά σ'αναρίθμητα κλώνια...
Κάποιος χτύπος στην πόρτα τις ταράζει
Έξω αρχίζει να βρέχει.
Πηγή:Ποιητική ανθολογία της νέας γενιάς άγκυρας,1971
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου