Παντελής Μπουκάλας - Ξόδι

Τρόπους πολλούς να ζήσουμε
δεν έχουμε.
Κάποτε εφευρίσκουμε ένα σώμα,
ψυχούλα δόξας,
και ξοδεύουμε το θάνατο.
Κι άλλοτε
διασχίζουμε αναπόταμα τη μοναξιά
να ξαναβγούμε στην πηγή του ανθρώπου
κι ας πικρή.
Συνήθως αρκεί
ένα εκκρεμές χαμόγελο
ένα φιλί νόστιμο σαν την καλή κουβέντα
ένα σπουργίτι ταπεινά ελεύθερο
μια βροχή που χαίρεται το βέβαιο τέλος της
ένα σπίτι που ανασαίνει ψυχές τη νύχτα
όταν σε παίρνει μέσα του να σε ξαναγεννήσει
ένα χορτάρι σκήνωμα θεού
συνήθως αρκεί
για να εγερθούμε άλλη μια φορά
στο μπόι της ομορφιάς μας.
Τον μέλλοντά μας
τον κλώθουν στα όνειρά τους οι κεκοιμημένοι –
όταν με τον καιρό γαληνεύουν εντός μας
κι αποκτούν του ψωμιού την αναγκαία απλότητα

Σήματα Λυγρά, 1992.