Φόρεσε όλα εκείνα τα μαντίλια
κι ακούμπησε στην άκρη ενός σπιτιού
σαν πλουμιστό πουλί
Δεν πετάει
Ήταν βαρύ το χτύπημα
Έχει ακόμα φιλιά στα γόνατα
κλάματα υπέροχων ανθρώπων
που δεν υπάρχουν πια
Κάτι θέλει να πει
κανείς δεν θα μάθει
- Θα φύγω κι η καρδιά μου θα χτυπάει
όπως σ' έναν περίπατο στην εξοχή ή
στην πόλη καλύτερα
Έτσι σκεφτόταν σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου
τότε που νόμιζε πως όλη τη νύχτα έβρεχε
κι ήταν το κύμα που χτυπούσε
Κλείνει τα μάτια
νά ΄ναι σαν ύπνος.
Από Τότε, 1996
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου