Νίκος Σπάνιας-Ποιήματα

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

 

Βαρύς

Μ’ ένα κεφάλι σαν αυγό

Χωρίς μάτια χωρίς χαρακτηριστικά

Ξαναγυρίζεις

 

Πάνω στο σώμα έχουνε σβήσει

Χίλια άστρα

 

Άσπρος σα γύψος – πρεσβύτης περινούστατος –

Ο πατέρας σ’ αγκαλιάζει

Αυτός ουσιαστικά

Σ’ έδιωξε από το σπίτι

Ξαναγυρίζεις

Με την κίτρινη κολοκύνθη της ερήμου

Γεμάτη χλιαρό νερό

Δεμένη με σκοινί στο ραβδί σου

Μακρύ σαν κηρύκειο

Γερτός απ’ τη γεωμετρία της πόλης

Που σηκώνεις στην πλάτη σου

Πρόσεξε να περάσεις το κατώφλι του σπιτιού

Θα βασιλεύει ένα πράσινο βαθύ

Κι ο πατέρας διαρκώς θα σ’ αγκαλιάζει.

(ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ GIORGIO DE CHIRICO, 1981)

 

ΓΑΛΑ ΠΙΚΡΟ

 

Γάλα πικρό, γάλα ξινό

σε πίνουμε ολημερνίς

μαύρο γάλα της αυγής.

 

Στολίζεται η κόρη που αγαπώ

βάφει τα μάτια με λουλάκι

τρέμει και πετά σαν το πουλάκι.

 

Γάλα πικρό, γάλα ξινό

σε ρουφάμε ολημέρα

Απ’ την αυγή ώς την εσπέρα.

(ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ, 1987)

 

Η ΓΗ ΟΡΓΙΑΖΕΙ

 

Η Γη οργιάζει κι όλα τρέμουν σε κάθε δευτερόλεπτο

Ο οργασμός προμηνά μια γαλήνη

μια γαλήνη ολέθρια

που δίνει στις βιολέτες το χρώμα της θάλασσας

μιας θάλασσας που σηκώνει βουνά συμπαγή από κύματα.

 

Η Γη οργιάζει κ’ ένα τρέμουλο από σουραύλι

τη γεμίζει πυκνούς, πράσινους ανθούς που καπνίζουν.

Τη γεμίζει με μια νοσταλγία που δεν έχει όνομα

δεν έχει μνήμη παρά ένα άρωμα που μέμφεται

τόσο δυνατό που σε κάνει να επιθυμείς να γίνεις σπόρος.

 

ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ

 

Ένα τσαμπί σταφύλια στον ήλιο.

Ο Ατλαντικός κυλά τα γκριζογάλαζα

κύματά του που σκάνε σε βράχους αιχμηρούς,

απόκρημνους, ή χώνονται σα φίδια

στους άμμους αφήνοντας

μια στρώση φύκια.

Οι χρυσοί καρποί της δεν πικρίζουν.

Η πρώτη σταφυλοπαραγωγική πολιτεία

της Αμερικής.

Το θαύμα της γέφυρας του Αγίου Φραγκίσκου.

Πόλεις κεντημένες στο πανί των οριζόντων.

Λος Άντζελες, Μόντερεϋ με τους Chicano

και τους παρίες του Τζων Στάινμπεκ.

Μια νέα φυλή ανθρώπων με καρδιές

φαρδιές σαν τις μπότες τους.

 

ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

 

Όλοι οι δρόμοι

ξεκινούν από τις αρτηρίες της καρδιάς μου

κι ύστερα επιστρέφουν σε σένα.

Τα χείλη μου εξαντλήθηκαν

ψελλίζοντας το όνομά σου.

Δεν έχει τέλος ή αρχή η αγάπη

δεν έχει τέλος η αρχή η προσμονή.

Οι ωκεανοί της Δημιουργίας

θραύονται πάνω στο στήθος μου.

Οι αφροί τους γίνονται χιόνι,

γίνονται ήλιος, θερμαίνοντας

τη θλίψη μου,

μια θλίψη ολισθηρή σαν παγόβουνο.

Είσαι το φως της εσπέρας

και το παν ρυθμίζεται από σένα.

(ΤΟ ΡΑΜΦΟΣ ΤΗΣ ΑΫΠΝΙΑΣ, 2001)

Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/toses-magies-dichos-thama/