I
Χάσματα του καιρού
από κορμί σε κορμί ποια συνέχεια
φαντάσματα χαδιών
άδεια κελύφια από φωνές χειρονομίες και πράξεις
λαγόνες στήθια που στραγγίξανε να ντύσουν νέες ψυχές
κι η φτερούγα του αρχάγγελου ακουμπισμένη στην εξώπορτα
ποιος γνώρισε ποτέ τη μάνα του παιδούλα
Χάσματα του καιρού
τα στοιχειωμένα διάκενα μες στην διαδοχή
ο σάπιος σπόνδυλος και το σπασμένο σκαλοπάτι της σκάλας
Τι να τις κάνω εγώ τις μνήμες μου
τι να τις κάνω εγώ τις ρίζες μου
όταν τα φύλλα μου έλιωσαν στο χώμα
Η σάρκα βασανίζει τη σάρκα
και το πνεύμα αυτοτιμωρείται αιώνια στη μοναξιά του
η ζωή μας κυλάει με μαγείες και ξόρκια
με όλες τις καθημερινές μικρές μας ανθρωποθυσίες
Όμως το λάδι της καντήλας τώρα βούλιαξε και το νερό ήρθε απάνω
κι η φλόγα φεύγει με ουρλιαχτά δαγκώνοντας Πατέρα και Υιό
Τι να τις κάνω εγώ τις ρίζες μου
όταν οι ρίζες μου απαγχονίστηκαν στον ουρανό
και το άγριο χώμα προχωράει και σφίγγει
όλο και πιο στενά το Μισολόγγι
Τι περιμένουμε
άνεμο στα πανιά μιάς νέας μοίρας
άλιωτη πανοπλία στην άκρη του γιαλού
μοιράζοντας την ψυχή μας ανάμεσα σε λύκους και σε
σκύλους
σφάζοντας στην πυρά την Ιφιγένεια τους Τρώες και
τον Άγο Βασιάρη
Βροχή βροχή φαρμακερή
καθώς περνάει, Μάρκο, το ξόδι σου
στητό δεμένο στ᾽ αλογό σου
κι ακολουθούν παπάδες και ψαλτάδες
θυμιάματα λοιμοί και καταποντισμοί
και πίσω αιχμάλωτοι εχθροί πισθάγκωνα δεμένοι
μεταξωτές σημαίες νικημένες
άλογα καταστόλιστα
άρματα και σπαθιά ντουφέκια γιδοπρόβατα
λάφυρα ενός αγώνα που κολλάει και μπλέκεται σε
βάλτα και σε βούρλα
βροχή βροχή φαρμακερή
Ελευθερία η θάνατος…
Καλύτερα θάνατος καλύτερα θάνατος
Mόνον δια της λύπης, 1976 στη Συγκεντρωτική Έκδοση: Ψυχοστασία: Ποίημα 1949-2006.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου