Θανάσης Τριαρίδης-Το είναι και ο χρόνος

Να σου πω την αλήθεια,

όταν σκέφτομαι τους 149 του Χορτιάτη

που δολοφόνησαν οι Ναζί εκείνον τον Σεπτέμβριο του 1944,

τα παιδιά και τις γυναίκες που τους έκαψαν στον φούρνο,

που τους πυροβόλησαν στο κεφάλι,

που τους θέρισαν με το πολυβόλο,

όταν κάνω τις φοβερές αναγωγές

δεν καταλήγω σε αυτούς που έκαναν την σφαγή,

στους ταγματασφαλίτες του Σούμπερτ,

στους Γερμανούς στρατιώτες,

στους διοικητές τους,

στον Χίτλερ.

Δεν καταλήγω καν σ' αυτούς που στις μπυραρίες του Μονάχου

το '20 και το '21 και το '22

πίνανε μπύρες και χασκογελούσαν ακούγοντας.

Ούτε και σε αυτούς που ψήφισαν τον Αδόλφο

και τον επεφημούσαν σαν λυσσασμένοι στους δρόμους.

Ούτε και στους ελεεινούς μεγάλους συγγραφείς

που στρατεύτηκαν με τον ναζισμό:

τον Χάμσουν, τον Σελίν, τον Καρλ Σμίτ, τον Έζρα Πάουντ,

τόσους ακόμη.

Για κάποιον λόγο όχι και τόσο καθαρό

ο νους μου ξεβράζεται

στον Μάρτιν Χάιντεγκερ

που επί δώδεκα χρόνια στήριξε ολόψυχα τον Χίτλερ

και μετά τον πόλεμο είπε πως αυτός

δεν ασχολούνταν με τα εγκόσμια διότι φιλοσοφούσε.

Και σκέφτομαι πως για εκείνο το σκατένιο σίχαμα

θα αρκούσε μια στιγμή,

μια μόνη στιγμή, όχι περισσότερο,

να δοκιμάσει τον φόβο που ένιωσαν

τα παιδιά τον φούρνο του Γκουραμάνη

πριν τα κάψουν.

Και τότε θα γνώριζε τι είναι στ' αλήθεια το "Είναι"

και τι ο "Χρόνος"

και τι το "Dasein".