Βύρων Λεοντάρης-Νανούρισμα για ένα μικρό χτίστη

Νωρίς που από το χάδι σ’ αποκόψαν

κι απ’ το φιλί σε ξεριζώσαν και σε κόψαν..

Και μού ’γινες «μεγάλος», ενώ ακόμη

στάζουν φιλιά απ’ τα δάχτυλά σου κι απ’ την κόμη

και σύννεφο στο βλέμμα σου ανεβαίνει

που κρύβει εντός του μια αστραπή μετανιωμένη.

Κύκνε μου σκονισμένε, ποτέ πια σου

δεν τρέχεις τώρα να χτυπήσεις τα φτερά σου

στη λίμνη της αγκάλης μου – Κοιτάζεις

τα μαύρα ρούχα μου, γυρνάς κι αναστενάζεις.

Μα όπου κι αν πας δε φεύγεις μακριά μου,

είσαι ρυάκι που φλεβίζει απ’ την καρδιά μου.

Στα δάχτυλά ου ξάπλωσε, ρυάκι,

Κοιμήσου, άγριό μου, αφρισμένο ποταμάκι.

Ποιες στρίγγλες μοίρες θέλουνε, για σπίτι

να ’χεις πορνεία, σφαιριστήρια, μάζικ σίτυ;

Και ποια φριχτά κρεβάτια μ’ άθλιες στρώσεις

σου παζαρεύουν  της καρδιάς σου τις εκτρώσεις;

Φύγε, άνεμε κακέ, απ’ τον άσπρο ανθό μου,

κοιμήσου δάκρυ μου, κοιμήσου αχνόγελό μου,

λειψό φεγγάρι, χόρτο πατημένο,

κοιμήσου εσύ, αναφιλητό μου δαγκωμένο.

Πολύπαθο μικρό, γλυκιά μου σάρκα,

ο ύπνος σου να ’ναι σιντριβάνια, να ’ναι πάρκα,

να ’ναι πουλιά, τραγούδια, πανηγύρια,

ποτάμια ολάνθιστα κι αστέρινα γεφύρια,

μικρό μου, που απ’ το χάδι σ’ αποκόψαν

κι απ’ το φιλί σε ξεριζώσαν και σε κόψαν..