Το καλοκαίρι στα δεκαέξι μου χρόνια τραγούδησε μια ξένη φωνή μέσα στ’ αφτιά μουήταν θυμούμαι στην ακροθαλασσιά, ανάμεσα στα κόκκινα δίχτυα και μια βάρκα ξεχασμένη στην άμμο, σκελετόςδοκίμασα να την πλησιάσω τη φωνή εκείνη βάζοντας την ακοή μου πάνω στην άμμοη φωνή χάθηκε5μα ένα πεφταστέρισα να ’βλεπα για πρώτη φορά ένα πεφταστέρικαι στα χείλια η αρμύρα του κυμάτου.Τη νύχτα εκείνη δεν ήρθαν πια οι ρίζες των δέντρων.Την άλλη μέρα ένα ταξίδι ανοίχτηκε μέσα στο νου μου κι έκλεισε πάλι σα ζωγραφισμένο βιβλίο·10συλλογίστηκα να πηγαίνω κάθε βράδυ στ’ ακρογιάλινα μάθω πρώτα τ’ ακρογιάλι κι έπειτα να πάρω το πέλαγο·την τρίτη μέρα αγάπησα μια κοπέλα πάνω σε μια κορφήείχε ένα άσπρο σπιτάκι σα ρημοκλήσιμια γριά μάνα στο παραθύρι με σκυμμένα γυαλιά πάνω σε βελόνες, πάντα σιωπηλή15μια γλάστρα βασιλικό μια γλάστρα γαρούφαλατην έλεγαν νομίζω Βάσω Φρόσω ή Μπίλιω·έτσι ξέχασα τη θάλασσα.Μια Δευτέρα του Οχτώβρηβρήκα μια σπασμένη στάμνα μπροστά στο άσπρο σπιτάκι20η Βάσω (για συντομία) φάνηκε μ’ ένα μαύρο φουστάνι αχτένιστα μαλλιά και κόκκινα μάτιαόταν τη ρώτησα:«Πέθανε, ο γιατρός λέει πέθανε γιατί δε σφάξαμε το μαύρο κόκορα στα θεμέλια… πού να βρεθεί μαύρος κόκορας εδώ πέρα… μονάχα άσπρα κοπάδια… και τα πουλιά τα πουλούν μαδημένα στην αγορά».Δε φανταζόμουνα έτσι τη θλίψη και το θάνατοέφυγα και ξαναγύρισα στη θάλασσα.25Τη νύχτα πάνω στην κουβέρτα του «Αϊ-Νικόλα» ονειρεύτηκα μια παμπάλαιη ελιά να δακρύζει.
Τετράδιο Γυμνασμάτων, Ο κ. Στράτης Θαλασσινός περιγράφει έναν άνθρωπο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου