Το καλοκαίρι η νύχτα πέφτει
απάνω σου
γυναίκα ιδρωμένη κι απρόσεχτη.
Νύχτα όπως νύστα. Νύστα και νικοτίνη.
Νύχτα λοιπόν θα πει
ένα τάλιρο που σου ’πεσε στην Γ' Σεπτεμβρίου
κι ευθύς και μ’ εκατόν σαράντα
το κάναν τ’ αυτοκίνητα
ένα με την άσφαλτο.
Στη Χέυδεν στη Φερρών
οι νάιλον επιβάτες περιμένουν να επιβιβαστούν
στα σκουπιδιάρικα.
Για μια στιγμή στον αέρα
υπερισχύουν τα πορτοκαλόφλουδα
κι ελπίζεις.
Λες, τώρα θα κάνουμ’ έρωτα
σε κήπο εσπεριδοειδών.
Μετά, η άπνοια πάλι.
Ώσπου διέρχεται θεία παιδίσκη
κι είναι γκοφρέ κι είναι σοκολατόχρους
κι όλο το βράδυ εσύ παιδεύεσαι
να σκίσεις το περιτύλιγμα.
Έτσι ξεχνάς το δόλιο τάλιρό σου – και καλύτερα.
Οι κότες που έσκαψαν καταμεσής του δρόμου
με το νυχάκι τους
καμιά δε γλίτωσε.
– Πετάχτηκες Ανδρέα εσύ
Ραλίστα τιμωρέ,
εσύ με τη φρενιτιώδη Τζάγκουαρ
και τις διαμέλισες.
Αναπήρων πολέμου, Κέδρος 1982
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου