το γόνατο. Στην αρχή το περνάς για μια ήσυχη
μπαμπακιά, όπως χαϊδεύεται στα πόδια σου.
Αμέσως όμως καταλαβαίνεις την απάτη. Γιατί
σκύβοντας να το δεις πιο καλά σε δαγκώνει και
κιτρινίζουν τα μαλλιά. Σ’ εκείνο το χρώμα ξεχά-
στηκες. Καίγεται αργά το θαυμαστικό στα δάχτυ-
λα, με την κόκκινη τελεία της καύτρας και τη
στάχτη της μέρας να γεμίζει τα νευρασθενικά
σταχτοδοχεία. Το λευκό σιγαρόχαρτο ρυτιδώνει,
χάνεται με τριγμούς, όπως το τρώει η ύπουλη
φωτιά. Έχει μείνει το μισό. Τα πουλιά και τα
μικρά ζώα του δάσους φεύγουν προς την τυπω-
μένη μάρκα, τη φίρμα του εργοστασίου, που
παράγει την απόλαυσή σου. Δεν τα σώζει τίποτα.
Πέφτουν στο φράχτη του φίλτρου όπου ψή-
νονται. Εσύ κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα.
Τραβάς μερικές ρουφηξιές ακόμη και το σβήνεις.
Κοιτάζεις την ώρα. Είναι εφτά παρά πέντε.
Με παίρνεις τηλέφωνο. Έχω ήδη ξεκινήσει για να
σε βρω. Ανάβεις άλλο, ξαπλώνεις και περιμένεις.
Το ποίημα προβάλλεται αργά στο ταβάνι
και ο καπνός παίζει το ρόλο της μουσικής.
(Από τη συλλογή «Ανωνύμου μοναχού», εκδ. Κέδρος, 1985 –συγκεντρωτική έκδοση «Γιάννης Κοντός, Τα Ποιήματα 1970-2010», εκδ. Τόπος, 2013)
Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/poiimata-gia-to-tsigaro/4/ ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου