όλες οι φωνές. Όχι, δεν ήταν το κρασί –
θα μπορούσα να πω πως ήμασταν από πριν
μεθυσμένοι. Ακόμα κι έναν άγνωστο – που κρυφάκουγε
είχε αρχίσει να τον τυλίγει η ζεστασιά μας.
Αν τον κερδίσουμε κι αυτόν – συλλογίστηκα
πρέπει αμέσως ν’ αρχίσει η λειτουργία. Λίγο ακόμα
και η αρμονία θα γέμιζε τη ζωή μας.
Έβλεπα τα μάτια τους έτοιμα να δεχτούνε
την αποκάλυψη
όταν
ακούστηκε στο δρόμο ο πρώτος πυροβολισμός
που μας τίναξε όλους
μέσα στον σπασμένο καθρέφτη.
Από την ανθολογία: «Η ελληνική ποίηση», 5ος τόμος – Η
πρώτη μεταπολεμική γενιά (επιμ.: Αλέξανδρος Αργυρίου, εκδ. Σοκόλη, 2000).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου