Με τυλίγει με ξετυλίγει ο τρόμος
και μη ρωτάς γιατί η νύχτα
ένας μεγάλος μαύρος λεκές είναι η νύχτα
Από τότε που ξενιτεύτηκε το όνειρο,
ο μοναδικός μου αναγνώστης χάθηκε
με εκείνο το κουρελιασμένο παλτό και
το αποτσίγαρο του βιαστικού ουρανού στα χείλη
Τον παίρναν τα κύματα των λόγων του
Τον τραβούσαν μακριά και πάνω Το αίμα έλεγε
κάποτε πήζει απ’ την πληγή που έτρεξε Η πληγή
δεν ξεχνάει ποτέ το αίμα που έχασε
…………………………
Το πρωινό σκισμένη εφημερίδα
Τρέχαν επάνω μου τα απόνερα από κουβέντες
που δε θυμόμουν-
η καταφρόνια των γεγονότων
που σ’ έχουν ξεχάσει
ανάμεσα σε χαλασμένους φάρους όρκων
Έπειτα σα να ’χε γίνει
σκοινί αιωρούμενο η ανάμνηση
και κρεμασμένες επάνω της
ερειπωμένες αγκαλιές
Θυμάμαι όταν σκίστηκε το φουστάνι
προσπαθούσα δεν ξέρω τι
Γλιστρούσε ως κάτω στις πλάκες της αυλής
Στεκόμουν το κοιτούσα που σούρωνε επάνω μου
σαν μακρινή παιδική ηλικία
Η σπηλιά με τα βεγγαλικά, εκδόσεις Νεφέλη 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου