Κανείς δεν το χει γράψει ως τώρα απ΄τους ανθρώπους,
Κι όμως εγώ το ξέρω, πως οι ψυχές όλων των
μεγάλων ανδρών κάποτε
Περνάνε ανάμεσό μας,
Κι εμείς σε τούτες μέσα διαλυόμαστε, κι είμαστε μόνο
ετούτων των ψυχών αντανακλάσεις.
Κι έτσι είμαι Δάντης κάποτε κι εγώ
Κι άλλες φορές ο Φρανσουά Βιγιόν, ο μέγας
Τροβαρούρος κλέφτης,
Κι άλλοι σεβάσμιοι που τ΄όνομά τους ντρέπομαι
να πω μην πέσω σε βλασφήμια・
Κι ετούτα όλα μοναχά για μια στιγμή κι ύστερα η φλόγα φεύγει.
Μοιάζει με σφαίρα φωτεινή που λάμπει ανάμεσό μας
Κρυστάλλινη, χρυσός λυωμένος, τούτο ειν΄ το " Εγώ"
Που μέσα της προβάλλει μια μορφή από μόνη της:
Ο Ιησούς, ο Ιωνάννης, ή και Φλωρεντινός ακόμα・
Κι έτσι καθώς το διάστημα για να ναι καθαρό
Δεν πρέπει τίποτα να το πιέζει,
Ας σταματήσουμε την ώρα ετούτη κάθε ύπαρξή μας,
Ώστε οι Δεσπότες της Ψυχής, να βγούνε.
απόδοση: Νεοκλής Κυριάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου