Γιώργος Σεφέρης - Θερινό Ηλιοστάσι ΙΑ΄

 

ΙΑ΄

Η θάλασσα που ονομάζουν γαλήνηπλεούμενα κι άσπρα πανιάμπάτης από τα πεύκα και τ’ Όρος της Αίγιναςλαχανιασμένη ανάσα· το δέρμα σου γλιστρούσε στο δέρμα τηςεύκολο και ζεστόσκέψη σχεδόν ακάμωτη κι αμέσως ξεχασμένη. Μα στα ρηχάένα καμακωμένο χταπόδι τίναξε μελάνι και στο βυθό—αν συλλογιζόσουν ώς πού τελειώνουν τα όμορφα νησιά. Σε κοίταζα μ’ όλο το φως και το σκοτάδι που έχω. Τρία κρυφά ποιήματα