Πρόσμενα, πρόσμενα ναρθείς· εσύ δεν ήρθες όμως.
Μα στην απελπισία μου δε μούλειψε η ελπίδα -
περίμενα αναπάντεχα για να σε φέρει ο δρόμος
Έμεινα τέλος μόνος μου μέσ' στ' άδειο καφενείο,
έμεινα όπως δεν έμεινε ποτέ κανένας μόνος,
κρατώντας το κεφάλι μου στα χέρια σαν κρανίο
που το σφραγίζει της ζωής και του θανάτου ο πόνος.
Τα μάτια μου είχαν κουραστεί στην προσμονή την τόση
και τάκλεισα και σ' είδα πια στα βλέφαρά μου πίσω·
είχες έρθει στο ραντεβού που δε μου είχες δόσει
για να με κάνεις πιο πολύ γι' αυτό να σ' αγαπήσω.
Και την καρδιά μου σ' άνοιξα, πόρτα που απάνω ως κάτου
τα μαύρα τη σφραγίζανε τα πέπλα του θανάτου.
Μήτσος Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου