Φεύγουν οι μέρες, κυλούν κάτω από τα πόδια μου και μαζί τους μεγαλύτερα κομμάτια του χρόνου εγκαταλείπουν ένα βάρος πάνω στο στήθος μου. Τι είναι τούτη η αγωνία, το άσπρο σεντόνι μέσα στο μυαλό μου; Χιλιάδες πράγματα συμπιέζονται εντός μου με μοναδικό κέρδος τον πονοκέφαλο. Ένα μαυροπούλι φτεροκοπάει μέσα στο στήθος μου, χτυπώντας αλύπητα τα φτερά του σ’ ένα χώρο δίχως ήχο. Όλα είναι παγωμένα. Τόσοι θάνατοι και φονικά και έρωτες σημαδιακοί μιας ολόκληρης ζωής. Από που ν’ αρχίσω; Διώχνω μακριά κάθε εγκεφαλικό κατασκεύασμα. Εκείνο που θέλω είναι ένα κομμάτι ζωής, μου λείπει όμως το έναυσμα. Πρέπει να μπω σε μια διαδικασία παραγωγής. Τούτη η ευαισθησία ακόμη χάνεται σε ασήμαντα πράγματα, σε δουλειές άλλων. Πρέπει να μπω στην κοίτη τη δική μου.
Γιάννης Πάνου, ...από το στόμα της παλιάς Remington..., εκδόσεις Καστανιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου