Του θόλου αυτού, διαβάτη, το ωραίο κοίλο,
για πάντα μες στον πορφυρίτη τον λαμπρό,
κρύβει απ’τον κόσμο τον χρωστήρα τον αβρό,
πού ’δωσε πνεύμα στον καμβά, ζωή στο ξύλο.
Το όνομά του, που πνοή αξίζει πιο μεγάλη
απ’όση σάλπιγγα δοξαστική χωρεί,
φέγγει στη μαρμαλόπλακα την αυστηρή –
στάσου, προσκύνα, και δρόμο πάρε πάλι.
Ο Έλλην κείται. Από τούτον πήρε η φύση
τέχνη, η τέχνη γνώση, η Ίρις χρώματα,
φώτα ο Φοίβος, ο Μορφέας σκότη ακριβά.
Κι η λήκυθος η αδάκρυτη, ας λυγίσει,
δάκρυ να πιει και να ιδρώσει αρώματα,
πένθιμο μύρο από δέντρο του Σαβά.
Μετάφραση : Τζένη Μαστοράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου