Θεώνη Κοτίνη - [άτιτλο]

 Θέλω να σου μιλήσω για τη βαριά καρδιά

αυτή που πιά δε σε πονά

μόνο σ' αλλάζει

σ' αλλάζει τόσο

που όταν περάσει πιά ο καιρός

έχεις βρεθεί

με τα φερσίματα το βλέμμα και την ακοή

ενός που ξενιτεύτηκε για χρόνια

κι έχει καιρό ν' ακούσει τη λιαλιά του

μα ωστόσο την κατέχει ακέρια

Είναι μαζί σου όταν τρως ψωμί

και πολλές φορές ξεχνιέται στα δάχτυλα

κι αυτά συλλογιούνται 

συλλογιούνται για ώρα

σε ένα ψίχουλο

Είναι εκεί όταν λιώνει το κραγιόν

στο ποτήρι

με το χυμένο κρασί στον νεροχύτη

και μετά από τη δουλειά της εβδομάδας 

πάλι τη βρίσκεις

Παρασκευη βραδάκι που ευτυχεί το σώμα

κι αναπαύεται

Είναι η ζωή που απέκτησες

που τρως που πίνεις που κοιμάσαι

όχι, δε σου μιλώ για την καταστροφή

για την κακιά στιγμή που σε δυστύχησε

μα για όλα τούτα που υπάρχουν

τέτοια όπως εσύ τα έζησες 

και πες το ψέματα

μπορεί ακόμα να τα κέρδισες

μέρες και μέρες

όταν εκείναι προσπαθούσαν να σε πείσουν 

πως ήταν σφάλμα της ακουής 

μελάνωμα της όρασης 

μα εντούτοις ξέρεις

πως μόνο στη βαθιά ρωγμή 

μπορεί να λημεριάσει η έγνοια

γι' αυτούς που κανείς δεν αγαπά 

γι' αυτά που αν πάψουν να πονούν 

θα τα 'χεις χάσει

Θεώνη Κοτίνη, Μικρογραφία, Πλανόδιον, Αθήνα 1998, σ. 32.