Μιχάλης Κατσαρός - Το σχήμα μου

 

Θα προσπαθήσω να δώσω το σχήμα μου

όπως συντρίβεται σε δυο λιθάρια

θα σκεφτώ

θα είμαι υπόχρεος απέναντι σου

θα στήσω τη φοβερή ομπρέλα μου

με τις μπαλένες απ’ το πρόσωπό μου

μαύρη υγρή ακατανόητη

απ’ τον καιρό που είτανε ασπίδα

που είτανε ταπεινό κυκλάμινο

και μια ρομφαία.

 

Θέλω να μιλήσω απλά για την αγάπη

των ανθρώπων

και παρεμβαίνουν οι θύελλες

παρεμβαίνει το πλήθος

το στήθος μου

το τρομερό ηφαίστειο που λειτουργεί

κάτω από πέτρες.

Τα φριχτά ερωτήματα παραμένουν επίμονα

μαύρα υγρά ακατανόητα

παραμένουν επίσημα

σαν σαρτεβάλια.

 

Όσο απ’ τις μικρές καλύβες να γελούν

όσο οι χωρικοί να μπαίνουν στα εργοστάσια

ο πύργος μας καίγεται

θ’ αφήσουν εποχή οι ένδοξες μέρες

όλα τ’ απόκρυφα χειρόγραφα θα επιστραφούν

από σοφούς και μάντεις.

Μετά το θέμα μας χάθηκε.

Δεν έχομε τίποτα να σας πούμε

έτσι που όλα προδοθήκανε

έτσι που όλα λύσαν τους αρμούς

από πίστη σε πίστη

από υπόγειο σε υπόγειο

από πρόσωπο σε πρόσωπο

δεν έχομε τίποτα να σας πούμε.

 

Βαθιά στις ρίζες του δέντρου σας

μαζί με τους τυφλοπόντικους

μαζί με τους καταποντισμένους πίθηκους

σε σκοτεινούς υποχθόνιους κρότους

ασθμαίνοντας μετατοπίζομαι

—ανακατωμένοι οι βρόγχοι—

βαθιά στα ξερά λιβάδια σας πέφτει καινούρια

αθόρυβη βροχή

όπου συντρίβει

όπου ανθίζει τα χέρια μας απ’ τις δικές σας

πληγές

όπου γεμίζουν τ’ άδεια μας σταμνιά κερί και μέλι.

Κάποτε θ’ ανεβούμε καθώς προζύμι

ο σιδερένιος κλοιός θα ραγιστεί

τα όρη σας όπως πυκνά σύννεφα θα χωριστούν

οι κόσμοι θα τρίξουν

στις έντρομες αίθουσες οι ρήτορες θα σωπάσουν

και θ’ ακουστεί η φωνή μου:

«Οι νέοι πρίγκιπες με σάλπιγγες και νέες στολές

οι νέοι συμβουλάτορες οι νέοι παπάδες

οι πρόεδροι και τα συμβούλια και οι επιτροπές

όλοι οι μάγοι προφεσόροι…»

 

Περιμένετε αυτή τη φωνή.

Έτσι θ’ αρχίζει.

 

Κατά Σαδδουκαίων, 1953