αυτή η θλιβερή μανία τού να ζεις
αυτή η μύχια φάρσα τού να ζεις
σε παρέσυρε Αλεχάντρα μην το αρνείσαι.
και ήσουν θλιμμένη και μονάχη
το φως θορυβούσε ο αέρας κελαηδούσε
αλλά ο αγαπημένος σου δε γύρισε
θα στείλεις μηνύματα θα χαμογελάσεις
θα κυματίσεις τα χέρια σου έτσι θα γυρίσει
ο αγαπημένος σου ο τόσο αγαπημένος
ακούς την παράφωνη σειρήνα που στον έκλεψε
το καράβι με τ’ αφρισμένα γένια
εκεί όπου τα γέλια έσβησαν
αναπολείς την τελευταία αγκαλιά
μα δεν έχεις αγωνία
γέλα στο μαντίλι ξεκαρδίσου στα κλάματα
μόνο κλείσε τα παράθυρα του προσώπου σου
για να μην πουν μετά
ότι εκείνη η ερωτευμένη γυναίκα ήσουν εσύ
οι μέρες σού προκαλούνε τύψεις
οι νύχτες σε κατηγορούν
η ζωή σε πονά τόσο μα τόσο
απελπισμένη, προς τα πού πας;
απελπισμένη και τίποτα περισσότερο!
μετ. Στάθης Ιντζές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου