Γυναίκες
Ανασηκώνουν τη βαριά πέτρα του ονείρου
κι ο κόσμος από κάτω σπαρταράει
με μια μόνο φτερούγα.
τι να κοιτάξουν
τι ν' αγγίξουν.
Γυρίζουνε σε αμίλητα δωμάτια.
Άλλοι έχουν φύγει,
άλλοι πεθάναν.
Χτενίζουνε για λίγο τα μαλλιά τους
βάφουν τα χείλη τους στο σκοτεινό τζάμι.
Ένα πρόσωπο ραγισμένο μορφάζει.
*
Γερόντισσα
Συχνά τις νύχτες δεν κοιμάμαι
μήπως κερδίσω κάτι από τον κόσμο,
καράβι που μου φεύγει στην ομίχλη.
Χρόνια και χρόνια λησμονήθηκα
στο ήρεμο πένθος των ονείρων.
Έζησα μέρες νιότης
σε κάμαρες κρύες σαν άδειοι δρόμοι.
Κι η ψυχή μου μεγάλωσε στην ξενιτειά του πάθους.
Τι γρήγορα που πέρασαν τα χρόνια
Κι οι πιο ανθρώπινες στιγμές η τελευταία μου μνήμη.
Αφού και θλίψη και χαρά,
πάθος και πίστη,
το μέγα κύμα τ' αφανίζει
με όμοιο τρόμο.
*
Θα ρθει μια μέρα
που θα ρωτάω για σένα και κανείς δε θα ξέρει.
Μήτε οι νύχτες που τις φέρνουνε τ' αστέρια
μήτε το παγωμένο ρυάκι της αυγής.
Είναι καιρός να γνωριστούμε
τώρα που είναι πια πολύ αργά - θυμάμαι ακόμα
τα πρόσωπά μας δυο μαύρα πανιά μεσ' στο σταχτί
ουρανό.
Και τι ωφελεί να διασχίζεις
την έναστρη νύχτα των περασμένων;
Δάση χαράς και δάση λύπης -
ήλιοι απονεκρωμένοι άδεια όστρακα
σε ακτές με κύματα μαρμαρωμένα.
Φεγγάρια ερωτικά
μαχαιρωμένα από μιαν ανυπόφορη νιότη.
Άνεμος δυνατός φυσάει στα περασμένα.
*
Παιδική ηλικία
Όλα έρχονται τόσο δύσκολα.
Μονάχα ο ουρανός μαραίνεται και πέφτει κάθε βράδυ.
Το ηλιοβασίλεμα είναι ένας γέρος που μορφάζει
Κι όμως αυτή είναι η ώρα
των παλιών ονείρων μας,
των "γενναίων" μας πράξεων.
Των φτωχών μας απολιθωμάτων.
Σήμερα κλείνω εκατό χρόνια κούρασης.
Πόσο θα 'θελα να σας μιλούσα
για το έκπληκτο φως της παιδικής ηλικίας.
Τον φως αυτό που όλα τα σημαδεύει
για σήμερα για αύριο και για πάντα.
Τώρα δεν είναι πια
παρά μια λάμπα με σπασμένο τζάμι.
ΖΕΦΗ ΔΑΡΑΚΗ
ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ 1967
και
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
1967 - 1982
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΦΕΛΗ 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου