Τζελαλαντίν Ρουμί-Στον κήπο του Αγαπημένου (απόσπασμα)

Όταν έφτασα στην πόλη

εσύ έφυγες.
Κι όταν έφευγα
δεν σήκωσες τα μάτια να μ' αποχαιρετήσεις.

Δέχομαι την ευγένειά σου.
Δέχομαι τις προσβολές σου.
Δέχομαι οτιδήποτε έχεις να μου δώσεις.

Η λάμψη σου φωτίζει κάθε πλάσμα στη γη,
αλλά οι ασήμαντοι πόθοι μας
την κρατούν κρυμμένη.

Ζεις σ' ένα μοναχικό τόπο

σαν την όμορφη γυναίκα κάποιου πρίγκιπα.

Αν έβγαινες απ' την κρυψώνα σου

θα έπεφτε το πέπλο κάθε προσώπου.

Σκοτίζεις το νου που αμφιβάλλει,

μεθάς το κεφάλι του πιστού.

Λεηλατείς κάθε ψυχή απ' τις αισθήσεις,

φυλακίζεις κάθε καρδιά στο στήθος σου.

Όλα τα ρόδα θυσιάζονται το Δεκέμβριο.

Όλο το είναι θυσιάζεται στη δόξα της αγάπης.

Αφού το ρόδο δεν είναι αιώνιο

γιατί σκλαβώνεται από την ευωδιά του;

Άσε με να μάθω τα μυστικά σου-

εκείνα που διαρκούν για πάντα.

Πόσοι άνθρωποι δεν είχαν τραγικό τέλος

τρέχοντας πίσω απ' την ομορφιά;

Γιατί δεν έψαχνα εσένα;-

την καρδιά και την ουσία της ομορφιάς.

Έπλασες τον άνθρωπο από μια χούφτα χώμα.

Του έδωσες τη δύναμη

να γνωρίσει την υπέρτατη αλήθεια.

Τον ελευθέρωσες από τις παγίδες

αυτού του κόσμου

με μια πνοή από το πνεύμα σου.

Αγάπη,

Καρδιά,

βρείτε το δρόμο για τον ουρανό.

Βρείτε το δρόμο για τον λειμώνα του Θεού.

Πολύ χρόνο χάσατε σ' αυτό τον λειμώνα των ζώων.

Ρίξε το βλέμμα σου πιο ψηλά

απ' όσο μπορείς να δεις.

Μην ξεχνάς τον ανώτερο σκοπό που σ' έφερε εδώ.

Τώρα, σώπασε.

Άσε να μιλήσει Αυτός

που δημιούργησε τις λέξεις.

Εκείνος έφιαξε την πόρτα.

Εκείνος έφιαξε την κλειδαριά.

Εκείνος έχει και το κλειδί.

Τζελαλαντίν Ρουμί (1207-1273), από το Στον κήπο του Αγαπημένου