Ιδανικές ημέρες που αρχίζουνμε άπλετο φως, με λίγα σχήματα θαμπά
που υπόσχονται και ξεθαρρεύουμε στον ήλιο
και βγαίνουμε απ’ του νου μας τις σπηλιές,
ιδανικές ημέρες που ως διαβαίνουν
πάντα μας έχουν κάπου προς το τέλος τους προδώσει...
Θα βάλω τα ύπουλα σημάδια τους παντού...
Όταν με τον καιρό ίδιες θα επιστρέψουν
-σαν κάποια πρόσωπα που μάταια ταξίδεψαν-
ίδιες ημέρες κουρασμένες και θαμπές
και τη στερνή μου λύπη αποζητώντας
-μέσα στα βράδια που επιτέλους θα προφτάσουν
αυτόν τον ήλιο που όλο φεύγει δυτικά-
ορθός πάνω απ’ τη θάλασσα και μόνος
-όπως μ’ αγάπησε και μ'ήθελε η φωνή μου-
μακριά απ’ όλα εκείνα που μου λείψαν
περήφανα να τις κοιτάω στα μάτια...
Η ρίζα του ήλιου (1960)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου