Νικόλας Κάλας - Δύο Ποιήματα

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΔΙΧΩΣ ΑΣΤΕΡΙΑ

Καθώς η ανάμνηση το νερό κάτω από το καράβι και η ώρα

των πιο μεγάλων μυστικών

Το όνομά σου είναι μπλε ένα μπλε της φωτιάς και της έλπίδας

Θα ’θελα να το αφανίσω

Να κηλιδώσω το ζεστό σου αίμα και να πνίξω την τόλμη μου

Το αίμα χάθηκε στα μοιρολόγια

Έχασα το κλειδί των όνειροπολήσεών σου

Σε έχασα σα μια πεντάρα ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες

Ζήλευα τον ίδιο μου τον εαυτό

Και την απεραντοσύνη των θαλασσών

Αλλά είναι εσένα που λυπάμαι

Τα ταξίδια σου χωρίς όνειρα

Τις άγονές σου νύχτες

Τα μαλλιά σου που παίζουν μόνα τους

Τα όνειρά σου χωρίς καθρέφτες παγωμένα όπως η έπιθυμία ένός άλλου

Ίχνη αίματος καταυγάζουν το πρόσωπο

Είμαι άπείρως περισσότερος από το πλούσιο και ηδυπαθές χρώμα

ένός εγκλήματος

Πέρα από ένας καθρέφτης για τα μάτια σου

Πέρα από την αναχώρησή σου

Πέρα από ένα αβέβαιο μέλλον

Περπατάω χωρίς ηχώ

Η επιστροφή σου δε θα προσέθετε τίποτα

Μαζί είμαστε πάρα πολλοί για μας τους ίδιους

Πάρα πολλοί σαν ένας στρατός σε άτακτη υποχώρηση η μια κακή σοδειά

Όλα μυρίζουν προδοσία ένα όνειρο που διακόπτεται μια σκέψη

που ξεφεύγει απ’ τον αέρα

Η αναμονή εκ γενετής τυφλή

Πριν σε γνωρίσω η φωτιά ήτανε ιερή

Τώρα είναι η γη που καταρρέει

Θα επινοήσουμε κάτι άλλο

Μια καρδιά που να λειτουργεί σα δαιμόνια μηχανή

Μια ημιτονοειδή η έναν καινούργιο χαρταετό

Έναν καινούργιο χώρο ένα καινούργιο επίχρισμα για την αυγή

Δεν τα ’κλεψαν όλα ούτε τα καταβρόχθισαν

Ο ουρανός είναι απέραντος και πέφτοντας το πιο μικρό αστέρι

θα τρόμαζε τα μάτια σου

(Παρίσι 1939)

***

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΣΩΘΕΝΤΩΝ

Ας δημιουργήσουμε το πεπρωμένο

Ας θυμήσουμε στο άπειρο το ρυθμό του θράσους

Ας ξαναδώσουμε έρεισμα στο ένστικτο και ζωή στη ζωή

Το ρολόι δίχως δείκτες σ' ένα φάρο σβηστό

Το πλοίο πλέει σε αργές σελίδες

Η σκέψη έπεσε

Όλα γίνονται ιώδη και τελετουργικά

Το πεπρωμένο είναι ελεύθερο ταχύ βίαιο

Όλα αποκτούν τεράστιες διαστάσεις

Ο τοίχος σχίζεται αργά έπειτα βουλιάζει

Το πεπρωμένο είναι φτιαγμένο από απειροελάχιστα στοιχεία φρικτά διεσπαρμένα

Όλα γίνονται τεράστια τεράστια ένας τεράστιος σβώλος ψωμιού

Και κατευθύνεται προς το παράθυρο με θέα την τρέλα

Και μια πολύ μικρή αυλή όπου σαλεύει το σαράκι

Κάθε χορός σταματά μετά ξαναρχίζει

Γύρω από το παράθυρο που τραγουδάει το σαράκι

(’Αθήνα 1937 – Παρίσι 1938)

*Από το βιβλίο “Νικόλαος Κάλας – Δεκαέξι γαλλικά ποιήματα και Αλληλογραφία με τον Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς”, Εκδόσεις “Ύψιλον”, Αθήνα 2002. Μετάφραση: Σπήλιος Αργυρόπουλος, Βασιλική Κολοκοτρώνη.

Αναδημοσίευση από: https://tokoskino.me/2016/04/03/%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/