Ανδρέας Κάλβος - Εις Ψαρά

α΄ Ερατεινή, γλυκείαθυγάτηρ Υπερίονος,πόσον, ω χρυσοβλέφαρος,πόσον δεκτή και νόστιμη φέγγεις ω ημέρα. β΄ Ελεύθερος ή δούλοςτί χρησιμεύει αν είναι,μόνον ας ζήσει ο άνθρωπος,ότι είναι η γη παράδεισος, και η ζωή μία. γ΄ Δεύτε, ενώ τα της Κύπριδοςδάκτυλα μυρισμένατας χορδάς κολακεύωσι,και η τρυφερά κιθάρα τον κόσμον θέλγει· δ΄ Τρέξατε σεις ω αμέριμναπλήθη λαών· τον μέγανμελίφρονα αμφορέατου Βασσαρέως αδράξατε νέοι και παρθένοι. ε΄ Με χιτώνα σιδώνιον,με σάνδαλα χρυσόδεταχοροβατούντες ψάλατεή την στροφήν την λέσβιον, ή τέιον μέλος.— ς΄ —Φθάνει τώρα το κέρασμα,φθάνει ο χορός, και τ’ άσμα·κάθε ηδονή το μέτριονεάν αγαπά, ας προσφύγομεν εις χαράν άλλην. ζ΄ Εδώ υπό τον πολύφυλλονκαι δροσερόν κεδρώναελάτε, ας αναπαύσομεντο κορμί μας και ας έχομεν τ’ άνθη διά στρώμα. η΄ Ένα φιλί… κι έν’ άλλο…Έρωτα τρέξε, εξάπλωσοναιώνια τα πτερά σου,σκέπασον το μυστήριον της εορτής σου. θ΄ Ούτω, καθό η ταχύπουςΊρις λάμπει και αβίαστοςμε τα ζεφύρια πνεύματαφεύγει, δι’ εμάς αδάκριτοι φεύγουν οι ημέραι.— ι΄ —Αναίσχυντα φρονήματατων αγεννέων ανθρώπων·ύμνοι μανίας, που εφύγατεαπό τα οδόντια του άδου στίχοι Ερινύων· ια΄ Αν της δικαιοσύνηςπεριβλαστεί το σκήπτρον,αν φιλάνθρωπον φύσημαεις την καρδίαν εισπνέει των βασιλέων· ιβ΄ Αν η αρετή, κι ο ελεύθεροςνόμος ως άγια χρήματαειλικρινώς λατρεύονται,τότε καθό ο παράδεισος δίδει η γη ρόδα. ιγ΄ Αλλ’ η ζωή και τότεδεν είναι διά τον βλέπονταάνθρωπον τους αστέραςάλλο παρά προοίμιον αθανασίας. ιδ΄ Ιδού τα πολυτάραχακύματα της θαλάσσης·ιδού, ιδού των αμώμωνΨαρών δικαιότατων οι τραχείαι πέτραι. ιε΄ Αυτού καμία κιθάραφθοροποιός, όχι όργια,όχι κρότος Μαινάδων,ούτ’ Έρωτος παιγνίδια τον νουν συγχύζουν. ις΄ Αλλ’ ως, κατά το βράδυτο θερινόν, ανάπτονταιταχείαι, συχναί οι ολύμπιαιαστραπαί και θαμβώνουσι τους οδοιπόρους· ιζ΄ Ούτως τα μεν θηκάριασωρηδόν ερριμμένακρύπτουν την γην, τους βράχους·ο δε σιδηροχάρμης άφοβος Άρης, ιη΄ Κινεί την νήσον. Χίλιαπολέμου χάλκεα όργαναβροντούν· εις τον αέρατων ξίφων μύριαι γλώσσαι λάμπουν, κλονούνται. ιθ΄ Μία βοή σηκώνεται,μία μόνη επιθυμία,και ωσάν ακτίνα ουράνιος,ως φλόγα εις δάση ευάνεμα καίει τας καρδίας. κ΄ «Υπέρ γονέων και τέκνων,υπέρ των γυναικών,υπέρ πατρίδος πρόκειταικαι πάσης της Ελλάδος όσιος αγώνας. κα΄ Θαλπτήριον της ημέραςφως, διά πάντοτε χαίρε·και σεις οπού ευφραίνετεμε φωνήν ηδυόνειρον της γης τα τέκνα, κβ΄ Χαίρετ’ ελπίδες.— Ήλθετης Άγαρ το υπερήφανονσπέρμα· επάνω εις τας όχθαςτων Ψαρών, αλαλάζον σφόδρα, κατέβη. κγ΄ Ω πατρίς, την εκούσιονδέξου θυσίαν»… —Αστράπτει.—Σεισμός πολέμου ακούεται.Υπό τύμβον υψήνορα ήρωες κοιμώνται. κδ΄ Επί το μέγα ερείπιονη Ελευθερία ολόρθηπροσφέρει δύο στεφάνους·έν’ από γήινα φύλλα, κι άλλον απ’ άστρα. Λυρικά